بخاری، عصمت
| نام | عصمت بخاری |
|---|---|
| نام های دیگر | ب‍خ‍ارائ‍ی، عصمت الله بن مسعود
بخاری، عصمت عصمت الله ب‍خ‍ارائ‍ی |
| نام پدر | |
| متولد | |
| محل تولد | |
| رحلت | 840 هـ.ق |
| اساتید | |
| برخی آثار | |
| کد مؤلف | AUTHORCODE8914AUTHORCODE |
خواجه عصمت الله بن خواجه مسعود بخارايى، از شعراى مشهور نيمه اول قرن نهم هجرى است كه در قصيده، «نصيرى» تخلص مى‌كرد و در غزل «عصمت». اختيار تخلص نصيرى به مناسبت انتساب وى به دربار سلطان نصيرالدين خليل بن ميرانشاه بن تيمور گوركان بوده است كه پس از مرگ تيمور (از 807 تا 812ق) در ماوراءالنهر سلطنت داشت. عصمت در دربار سلطان خليل، بسيار معزّز و محترم بود و به وى علاقه زايدالوصفى داشت. قسمت اعظم عمر عصمت، به ستايش‌گرى اولاد و احفاد تيمور و امراى ايشان گذشته است؛ ولى در آخر عمر، دست از مداحى ارباب دولت كشيده و دامن خاندان عصمت(ع) را گرفته و به مدايح و مناقب آن بزرگواران پرداخته است.
وى شيعه پاك نهاد و نيك اعتقادى بود و چون در ميان مردمى حنفى مذهب به سر مى‌برد، مدت‌ها تقيه مى‌كرد و مذهب خود را مكتوم مى‌داشت، ولى عاقبت، كاسه صبرش لبريز شد و تشيع خود را آشكار كرد.
به اعتقاد مورخ شهير خواندمير در تذكرة الخواتين، وفات عصمت در سال 840ق واقع شده است.
آثار
ديوان عصمت بخارايى.