۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
←گزارش محتوا
جز (جایگزینی متن - 'امام صادق(ع)' به ''امام جعفر صادق (ع)') |
|||
| خط ۶۱: | خط ۶۱: | ||
در فصل اول، به بررسى اوضاع سياسى، اجتماعى و فرهنگى شيعه در قرن اول پرداخته شده است. نويسنده معتقد است پس از رحلت پيامبر(ص)، نظر به بىتوجهى امت اسلامى در عمل به وصيت رسول خدا(ص)- يعنى حديث ثقلين كه متضمن تمسك دو جانبه به قرآن و عترت آنحضرت است- و به دنبال قبضه خلافت توسط سه خليفه نخست، موضع حضرت على(ع) و ياران ايشان از نظر سياسى، به شدت ضعيف گرديد و چنانكه شواهد تاريخى نشان مىدهد، على(ع) به جهت پارهاى از ملاحظات در مقابل خلافت نوپاى اسلامى، مهر سكوت بر لب زده و از مخالفت با خلفا و تضعيف اركان خلافت، خوددارى فرمود. در همين دروان بود كه همسر گرامى او فاطمه زهرا(س) و به دنبال ايشان، برخى از ياران آنحضرت، همچون عمار ياسر و ابوذر غفارى، صدمههاى فراوانى متحمل شده و بعضاً در تبعيد و ديار غربت، از دنيا رفتند <ref>متن كتاب، ص 23</ref>. | در فصل اول، به بررسى اوضاع سياسى، اجتماعى و فرهنگى شيعه در قرن اول پرداخته شده است. نويسنده معتقد است پس از رحلت پيامبر(ص)، نظر به بىتوجهى امت اسلامى در عمل به وصيت رسول خدا(ص)- يعنى حديث ثقلين كه متضمن تمسك دو جانبه به قرآن و عترت آنحضرت است- و به دنبال قبضه خلافت توسط سه خليفه نخست، موضع حضرت على(ع) و ياران ايشان از نظر سياسى، به شدت ضعيف گرديد و چنانكه شواهد تاريخى نشان مىدهد، على(ع) به جهت پارهاى از ملاحظات در مقابل خلافت نوپاى اسلامى، مهر سكوت بر لب زده و از مخالفت با خلفا و تضعيف اركان خلافت، خوددارى فرمود. در همين دروان بود كه همسر گرامى او فاطمه زهرا(س) و به دنبال ايشان، برخى از ياران آنحضرت، همچون عمار ياسر و ابوذر غفارى، صدمههاى فراوانى متحمل شده و بعضاً در تبعيد و ديار غربت، از دنيا رفتند <ref>متن كتاب، ص 23</ref>. | ||
به نظر نويسنده با توجه به وجود عواملى چون: نوپايى جامعه اسلامى پس از رحلت رسول خدا(ص)، استيلاى مكتب خلفا و كوتاه شدن دست شيعيان از قدرت سياسى، تسلط همه جانبه بنىاميه بر مقدرات جامعه اسلامى و سرانجام وجود فشار و اختناق بر شيعيان و دوستداران على(ع)، طبعاً مجال فعاليت فرهنگى براى امامانى كه در اين دوران زندگى مىكردهاند، به حداقل رسيده و بر عكس، بنا به شرايط ذكر شده، مذهب شيعه از خود چهرهاى حماسى به منصه ظهور رساند، بهطورى پس از واقعه كربلا، عدهاى از شيعيان- يعنى زيديه- تصور كردند يكى از اختصاصات امامت شيعه، قيام مسلحانه امام مىباشد و آنان به همين دليل، از امامت امام باقر(ع) و [[ | به نظر نويسنده با توجه به وجود عواملى چون: نوپايى جامعه اسلامى پس از رحلت رسول خدا(ص)، استيلاى مكتب خلفا و كوتاه شدن دست شيعيان از قدرت سياسى، تسلط همه جانبه بنىاميه بر مقدرات جامعه اسلامى و سرانجام وجود فشار و اختناق بر شيعيان و دوستداران على(ع)، طبعاً مجال فعاليت فرهنگى براى امامانى كه در اين دوران زندگى مىكردهاند، به حداقل رسيده و بر عكس، بنا به شرايط ذكر شده، مذهب شيعه از خود چهرهاى حماسى به منصه ظهور رساند، بهطورى پس از واقعه كربلا، عدهاى از شيعيان- يعنى زيديه- تصور كردند يكى از اختصاصات امامت شيعه، قيام مسلحانه امام مىباشد و آنان به همين دليل، از امامت امام باقر(ع) و [[امام جعفر صادق(ع)]] روى برتافتند <ref>همان، ص28</ref>. | ||
در فصل دوم، آثار و مواريث حديثى شيعه در قرن اول هجرى، در دو بخش مواريث اختصاصى ائمه(ع) و موارث عمومى شيعه، مورد بررسى قرار گرفته است <ref>همان، ص35</ref>. | در فصل دوم، آثار و مواريث حديثى شيعه در قرن اول هجرى، در دو بخش مواريث اختصاصى ائمه(ع) و موارث عمومى شيعه، مورد بررسى قرار گرفته است <ref>همان، ص35</ref>. | ||