۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز
جایگزینی متن - 'راغب اصفهانى' به 'راغب اصفهانى '
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (جایگزینی متن - 'راغب اصفهانى' به 'راغب اصفهانى ') |
||
| خط ۶۱: | خط ۶۱: | ||
اصطلاحاتى كه در جلد اول، ذكر شده است، عبارتند از: | اصطلاحاتى كه در جلد اول، ذكر شده است، عبارتند از: | ||
- «العفة»: نويسنده، اين اصطلاح را به نقل از مفردات راغب | - «العفة»: نويسنده، اين اصطلاح را به نقل از مفردات [[راغب اصفهانی، حسین بن محمد|راغب اصفهانى]] ، حصول حالتى در نفس معنا كرده كه به واسطه آن، غلبه شهوت بر نفس، ممتنع خواهد بود. به اعتقاد وى، «عفت» و «عفاف» به معناى واحدى بوده و اصل ماده آن، بر دو امر دلالت مى‌كند: 1. خوددارى از ارتكاب كار زشت؛ 2. قلت و كمى چيزى <ref>متن كتاب، ج1، ص1</ref>. | ||
ماده «العفة» در چهار موضع قرآن كريم، به كار رفته است: | ماده «العفة» در چهار موضع قرآن كريم، به كار رفته است: | ||
| خط ۸۵: | خط ۸۵: | ||
- «امانت»: نويسنده پس از بررسى معناى لغوى اين كلمه، به اين نكته اشاره نموده كه قرآن كريم، در مواضع فراوانى از فضيلت اين صفت، سخن گفته و به حفظ آن، سفارش نموده است، از جمله در سوره احزاب: ''' «إنا عرضنا الأمانة على السموات و الأرض و الجبال فأبين أن يحملنها و أشفقن منها و حملها الإنسان إنه كان ظلوما جهولا» ''' <ref>متن كتاب، ج2، ص15</ref>. | - «امانت»: نويسنده پس از بررسى معناى لغوى اين كلمه، به اين نكته اشاره نموده كه قرآن كريم، در مواضع فراوانى از فضيلت اين صفت، سخن گفته و به حفظ آن، سفارش نموده است، از جمله در سوره احزاب: ''' «إنا عرضنا الأمانة على السموات و الأرض و الجبال فأبين أن يحملنها و أشفقن منها و حملها الإنسان إنه كان ظلوما جهولا» ''' <ref>متن كتاب، ج2، ص15</ref>. | ||
راغب | [[راغب اصفهانی، حسین بن محمد|راغب اصفهانى]] ، اين اقوال را در معنى امانت در اين آيه ذكر كرده: كلمه توحيد، عدالت، حروف تهجى و عقل، ذكر و معناى عقل را پذيرفته است؛ اما نويسنده معتقد است كه مراد خداوند از امانت در اين آيه، تكاليف و حقوقى است كه به مكلفين عرضه شده است و به مراعات، اداء و محافظت بر آن‌ها امر گرديده است <ref>همان، ص16</ref>. | ||
- «المحبة»: محبتى كه خلقى از اخلاق قرآن كريم محسوب مى‌شود، آن صفت ارزشمندى است كه دل و خرد صاحبش را براى تمجيد آنچه شايسته تمجيد است، مى‌گشايد <ref>همان، ص35</ref> | - «المحبة»: محبتى كه خلقى از اخلاق قرآن كريم محسوب مى‌شود، آن صفت ارزشمندى است كه دل و خرد صاحبش را براى تمجيد آنچه شايسته تمجيد است، مى‌گشايد <ref>همان، ص35</ref> | ||