۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز
جایگزینی متن - 'امام صادق(ع)' به 'امام صادق (ع)'
جز (جایگزینی متن - 'امام صادق' به 'امام صادق') |
جز (جایگزینی متن - 'امام صادق(ع)' به 'امام صادق (ع)') |
||
| خط ۶۵: | خط ۶۵: | ||
در بخش اول، دوره اول فقه شيعى كه مربوط به عصر صحابه و تابعين و مدرسه مدينه مى‌باشد، معرفى شده است <ref>متن كتاب، ص 25</ref>. | در بخش اول، دوره اول فقه شيعى كه مربوط به عصر صحابه و تابعين و مدرسه مدينه مى‌باشد، معرفى شده است <ref>متن كتاب، ص 25</ref>. | ||
اين دوره، از زمان آشكار شدن جامعه اسلامى در مدينه آغاز شد و تا حيات [[امام صادق | اين دوره، از زمان آشكار شدن جامعه اسلامى در مدينه آغاز شد و تا حيات [[امام جعفر صادق (ع)|امام صادق (ع)]] ادامه يافت. نويسنده، معتقد است در اين دوره، كتب فقهى كه فتواهاى خارج از مضامين احاديث تدوين‌شده را در بر داشته باشد، وجود نداشت؛ درحالى‌كه بعدا در بين فقهاى شيعه ملاك‌هاى ويژه‌اى براى اجتهاد و فتوا و ميزان‌هايى خاص براى علاج اخبار متعارض به‌صورتى گسترده و كامل به وجود آمد. در اين دوره، بيان احاديث اهل‌بيت(ع) رايج نشده و گسترش نيافت و همين‌طور احاديث جعلى زيادى هم در زمره احاديث صحيح داخل نگشت <ref>همان، ص 31</ref>. | ||
در بخش دوم، مدرسه كوفه مورد بحث قرار گرفته است. در اواخر زندگانى [[امام صادق | در بخش دوم، مدرسه كوفه مورد بحث قرار گرفته است. در اواخر زندگانى [[امام جعفر صادق (ع)|امام صادق (ع)]] مدرسه فقه شيعه از مدينه به كوفه منتقل شد و بدين ترتيب، حيات فقهى نوينى در آنجا آغاز گرديد. كوفه در آن زمان، مركز صنعتى و فكرى مهمى بود كه هيئت‌هاى علمى و تجارى سرزمين‌هاى ديگر بدانجا روى مى‌آوردند <ref>همان، ص 35</ref>. | ||
در اين دروه، نيازها و احتياجات مسلمين وسعت و گسترش يافت و بدين جهت مردم براى آگاهى از حكم الهى در مسائلى كه ناشى از نيازهاى جديد آن‌ها بود، به فقها روى مى‌آورند؛ درحالى‌كه احاديث و رواياتى كه در اختيار ايشان بود، براى برطرف نمودن اين نياز كفايت نمى‌كرد و براى آن مسائل در قرآن كريم نيز جوابى صريح نمى‌يافتند و از طرف ديگر دستگاه حاكم اجازه مراجعه فقها به ائمه(ع) را نمى‌داد <ref>همان، ص 43</ref>. | در اين دروه، نيازها و احتياجات مسلمين وسعت و گسترش يافت و بدين جهت مردم براى آگاهى از حكم الهى در مسائلى كه ناشى از نيازهاى جديد آن‌ها بود، به فقها روى مى‌آورند؛ درحالى‌كه احاديث و رواياتى كه در اختيار ايشان بود، براى برطرف نمودن اين نياز كفايت نمى‌كرد و براى آن مسائل در قرآن كريم نيز جوابى صريح نمى‌يافتند و از طرف ديگر دستگاه حاكم اجازه مراجعه فقها به ائمه(ع) را نمى‌داد <ref>همان، ص 43</ref>. | ||