عطار، محمد بن ابراهیم: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۴۳: خط ۴۳:
}}
}}


'''فریدالدین محمد عطار نیشابوری''' (513 یا 537-627ق)، یکی از بزرگ‌ترین شعرا و عارفان نام‌آور ایران در اواخر قرن ششم و اوایل قرن هفتم هجری قمری است. وی با آثاری همچون «منطق‌الطیر»، «تذکرة‌الاولیاء» و «الهی‌نامه»، تأثیر شگرفی بر ادبیات عرفانی فارسی گذاشت و سرمشق عرفای بزرگی مانند مولوی قرار گرفت.
'''فریدالدین محمد عطار نیشابوری''' (513 یا 537-627ق)، یکی از بزرگ‌ترین شعرا و عارفان نام‌آور ایران در اواخر قرن ششم و اوایل قرن هفتم هجری قمری است. وی با آثاری همچون «[[منطق الطیر عطار|منطق‌الطیر]]»، «[[تذکرة الأولیاء|تذکرة‌الاولیاء]]» و «[[الهی‌نامه]]»، تأثیر شگرفی بر ادبیات عرفانی فارسی گذاشت و سرمشق عرفای بزرگی مانند [[مولوی، جلال‌الدین محمد|مولوی]] قرار گرفت.


==ولادت==
==ولادت==
خط ۴۹: خط ۴۹:


==تحصیلات==
==تحصیلات==
عطار از همان کودکی به مدارس علمیه نیشابور راه یافت و به تحصیل مقدمات علوم زمان خود پرداخت. او در علوم دینی از جمله تفسیر قرآن، حدیث و فقه تحصیل کرد و به تدریج به درس‌های عمیق‌تری در زمینه حکمت، کلام، نجوم و فنون ادبی روی آورد. علاوه بر این، وی نزد پدرش حرفه عطاری و طبابت را فراگرفت و در این زمینه‌ها نیز مهارت یافت. گفته شده که وی از محضر مشایخ بزرگی همچون مجدالدین بغدادی و نجم‌الدین کبری بهره برده است.
عطار از همان کودکی به مدارس علمیه نیشابور راه یافت و به تحصیل مقدمات علوم زمان خود پرداخت. او در علوم دینی از جمله تفسیر قرآن، حدیث و فقه تحصیل کرد و به تدریج به درس‌های عمیق‌تری در زمینه حکمت، کلام، نجوم و فنون ادبی روی آورد. علاوه بر این، وی نزد پدرش حرفه عطاری و طبابت را فراگرفت و در این زمینه‌ها نیز مهارت یافت. گفته شده که وی از محضر مشایخ بزرگی همچون [[مجدالدین بغدادی]] و [[نجم‌الدین کبری، احمد بن عمر|نجم‌الدین کبری]] بهره برده است.


==فعالیت‌ها==
==فعالیت‌ها==