روایت‌پژوهی: تفاوت میان نسخه‌ها

| کد کنگره =‏

| موضوع =

'''روایت‌پژوهی (راهنمای عمل، ویژۀ استادان، معلمان و دانشجومعلمان در پژوهش روایی)''' تألیف پوران خروشی، روایت اصطلاحی است که از 1969 به معنای شاخه‌ای از پژوهش ادبی ناظر بر تحلیل روایت و خصوصاً اشکال روایت و انواع راوی باب شده است.

روایت اصطلاحی است که از 1969 به معنای شاخه‌ای از پژوهش ادبی ناظر بر تحلیل روایت و خصوصاً اشکال روایت و انواع راوی باب شده است. علم روایت به عنوان نظریه‌ای مدرن عمدتاً با ساختارگرایی اروپایی مرتبط است؛ هرچند بررسی‌های قدیمی اشکال و صنایع روایی از دوران بوطیقای ارسطو را نیز آثار مربوط به علم روایت و روایت‌پژوهی می‌توان دانست. روایت‌پژوهی مدرن با ریخت‌شناسی قصه‌های عامیانه اثر ولادیمیر پراپ و با تئوری نقش‌های روایت‌اش باب شد.

روایت ابزاری مناسب برای سهیم‌کردن تجربه‌های مختلف است؛ به‌گونه‌ای که فهم مشترکی از آن پدید می‌آید. روایت مهم‌ترین وسیلۀ ارتباط ما با دیگران است. ما با روایت‌های خود، جهان را در ذهن می‌سازیم و واقعیت را در چارچوب روایت می‌فهمیم. در عین حال روایت، فهم ما از جهان واقعیت است و ما از خلال روایت، جهان را درک می‌کنیم. ما از طریق روایت به تجربه‌های خود معنا می‌بخشیم. وقایعی که در زندگی برایمان رخ می‌دهد، تکه‌های جداافتاده‌ای به نظر می‌آیند؛ ولی هنگامی که می‌خواهیم آنها را روایت کنیم، نوعی پیوند میان این اجزای به ظاهر جدا، ایجاد می‌کنیم تا معنادار شوند. در فصل اول کتاب با عنوان کلیات، به مباحثی همچون اهداف و انواع پژوهش روایی، روایت‌نویسی مسئله‌ای برای پژوهش در عمل، پیشینۀ کارورزی و .... پرداخته شده است.

[[رده:مقالات بازبینی نشده2]]