۱۴۶٬۵۳۱
ویرایش
تاریخ اجتماعی شیراز در سدههای هفتم و هشتم هجری (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۱۲ ژانویهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۱۳:۰۴
، ۱۲ ژانویهبدون خلاصۀ ویرایش
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) (صفحهای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NURتاریخ اجتماعی شیراز در سدههای هفتم و هشتم هجریJ1.jpg | عنوان =تاریخ اجتماعی شیراز در سدههای هفتم و هشتم هجری | عنوانهای دیگر = |پدیدآورندگان | پدیدآوران = پیروزان، هادی (نویسنده) |زبان | زبان = | کد کنگره = | موضوع...» ایجاد کرد) |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''تاریخ اجتماعی شیراز در سدههای هفتم و هشتم هجری''' تألیف هادی | '''تاریخ اجتماعی شیراز در سدههای هفتم و هشتم هجری''' تألیف [[پیروزان، هادی|هادی پیروزان]]، این کتاب تلاشی برای به تصویر کشیدن برههای از تاریخ اجتماعی این مرزوبوم با محوریت شهر شیراز در سدههای پر از حادثه و ماجرای هفتم و هشتم هجری است. | ||
==ساختار== | ==ساختار== | ||
کتاب در پنج فصل تدوین شده است. | کتاب در پنج فصل تدوین شده است. | ||
| خط ۴۴: | خط ۴۴: | ||
آنچه بینش و روش در تاریخ اجتماعی را با دیگر عرصههای دانش تاریخ متفاوت میکند، میدان بسیار وسیعتر مطالعاتی در این دانش است. روششناسی تاریخ اجتماعی مورخ را بر آن میدارد که نهتنها به بررسی دادههای متون تاریخ سیاسی از منظر اجتماعی بپردازد، بلکه دیگر آثار قلمی مانند شاهنامهها، آدابنامهها، نصیحتالملوکها و متون مربوط به تواریخ محلی و جغرافیای مربوط به بلاد و اصمار و .... را که در متن فرهنگ تمدن بالندۀ اسلامی ـ ایرانی در سدههای هفتم و هجری پدید آمده، مورد بررسی قرار دهد. اهمیت پرداختن به اینگونه پژوهشها از یکسو و کمبود منابع تاریخی از سوی دیگر، محقق را بر آن میدارد تا با استفاده از منابع کمکی تاریخ به بررسی گذشتۀ تاریخی مسلمانان بپردازد؛ بنابراین برای رسیدن به هدف اصلی این پژوهش، ناگزیر باید حوزۀ گستردهای از آثار قلمی در سدههای مطالعهشده که در این پژوهش قرنهای هفتم و هشتم هجری است، بررسی شود. | آنچه بینش و روش در تاریخ اجتماعی را با دیگر عرصههای دانش تاریخ متفاوت میکند، میدان بسیار وسیعتر مطالعاتی در این دانش است. روششناسی تاریخ اجتماعی مورخ را بر آن میدارد که نهتنها به بررسی دادههای متون تاریخ سیاسی از منظر اجتماعی بپردازد، بلکه دیگر آثار قلمی مانند شاهنامهها، آدابنامهها، نصیحتالملوکها و متون مربوط به تواریخ محلی و جغرافیای مربوط به بلاد و اصمار و .... را که در متن فرهنگ تمدن بالندۀ اسلامی ـ ایرانی در سدههای هفتم و هجری پدید آمده، مورد بررسی قرار دهد. اهمیت پرداختن به اینگونه پژوهشها از یکسو و کمبود منابع تاریخی از سوی دیگر، محقق را بر آن میدارد تا با استفاده از منابع کمکی تاریخ به بررسی گذشتۀ تاریخی مسلمانان بپردازد؛ بنابراین برای رسیدن به هدف اصلی این پژوهش، ناگزیر باید حوزۀ گستردهای از آثار قلمی در سدههای مطالعهشده که در این پژوهش قرنهای هفتم و هشتم هجری است، بررسی شود. | ||
در روش تاریخنگاری اجتماعی تمامی متون ادبی منثور و منظوم به مثابۀ یک منبع تاریخی اصیل برای تحلیل و بررسی در زمینۀ تاریخ اجتماعی قلمداد میشود. خوشبختانه در سدههای هفتم و هشتم هجری آثار ادبی برجستهای به دست بزرگانی چون سعدی، مولوی، | در روش تاریخنگاری اجتماعی تمامی متون ادبی منثور و منظوم به مثابۀ یک منبع تاریخی اصیل برای تحلیل و بررسی در زمینۀ تاریخ اجتماعی قلمداد میشود. خوشبختانه در سدههای هفتم و هشتم هجری آثار ادبی برجستهای به دست بزرگانی چون [[سعدی، مصلح بن عبدالله|سعدی]]، [[مولوی، جلالالدین محمد|مولوی]]، [[خواجوی کرمانی، محمود بن علی|خواجو]]، اوحدی، میرحسنی، [[سلمان ساوجی، سلمان بن محمد|سلمان]] و [[حافظ، شمسالدین محمد|حافظ]] به نگارش درآمده است؛ از اینرو قرنهای هفتم و هشتم هجری به صورت دورهای خاص از جولان روح و فعالیت اندیشهها درآمده و چون غالب آثار فکری و ذوقی آن عهد باقی است، این پژوهش بسیار از آنها سود برده است.<ref>[https://literaturelib.com/books/4318 پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات]</ref> | ||