۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز
جایگزینی متن - 'ابن قتيبه دينورى' به 'ابن قتيبه دينورى'
جز (جایگزینی متن - 'آيت الله ' به 'آیت‌الله ') |
جز (جایگزینی متن - 'ابن قتيبه دينورى' به 'ابن قتيبه دينورى') |
||
| خط ۵۲: | خط ۵۲: | ||
جاحظ، همانگونه كه خود تصريح كرده، مقصودش از تأليف و نوشتن، بيشتر سرگرمى و اسطوره سازى بود و نه تعليم و تربيت (الحيوان: ج 1، ص 10 و 11، تاريخ الادب العربى: ج3، ص 107) چنانچه شاگردش ابن قتيبه دينورى در كتاب "مختلف الحديث: ص 59" درباره وى مى‌نويسد: تجده فى كتبه للمضاحيك و العبث ... نوشته‌هايش شبيه طنز و بيهوده‌گوئى بود. | جاحظ، همانگونه كه خود تصريح كرده، مقصودش از تأليف و نوشتن، بيشتر سرگرمى و اسطوره سازى بود و نه تعليم و تربيت (الحيوان: ج 1، ص 10 و 11، تاريخ الادب العربى: ج3، ص 107) چنانچه شاگردش [[ابن قتیبه، عبدالله بن مسلم|ابن قتيبه دينورى]] در كتاب "مختلف الحديث: ص 59" درباره وى مى‌نويسد: تجده فى كتبه للمضاحيك و العبث ... نوشته‌هايش شبيه طنز و بيهوده‌گوئى بود. | ||
در عصر جاحظ، عباسيان با طرفدارى صورى از علويان، پيروان آنها را سركوب كردند و با سرگرم كردن علما و دانشمندان به بحث‌هاى حاشيه‌اى عقايد و كلام و مجادله و گاه منازعه، آنها را از پرداختن به مسائل اساسى و سرنوشت ساز زعامت و خلافت بازداشته بودند. بدين سبب براى امثال جاحظ فضاى باز مناسبى ايجاد شد تا آنچه عباسيان مى‌خواهند، به نگارش درآورند كه يكى از آن نوشته‌ها كتاب "عثمانيه" بود كه در آن به تبيين و تدوين اعتقادات پوچ عثمانيه پرداخت. هر خواننده‌اى در نگاه اول مى‌فهمد كه كتاب پر از سفسطه‌گرى، اخبار دروغ و اراجيف عجيبه‌اى است. | در عصر جاحظ، عباسيان با طرفدارى صورى از علويان، پيروان آنها را سركوب كردند و با سرگرم كردن علما و دانشمندان به بحث‌هاى حاشيه‌اى عقايد و كلام و مجادله و گاه منازعه، آنها را از پرداختن به مسائل اساسى و سرنوشت ساز زعامت و خلافت بازداشته بودند. بدين سبب براى امثال جاحظ فضاى باز مناسبى ايجاد شد تا آنچه عباسيان مى‌خواهند، به نگارش درآورند كه يكى از آن نوشته‌ها كتاب "عثمانيه" بود كه در آن به تبيين و تدوين اعتقادات پوچ عثمانيه پرداخت. هر خواننده‌اى در نگاه اول مى‌فهمد كه كتاب پر از سفسطه‌گرى، اخبار دروغ و اراجيف عجيبه‌اى است. | ||