سرزمین گمشده مزدک: تفاوت میان نسخه‌ها

| پیش از =

}}

==گزارش کتاب==

پیروان مزدک پیش از اسلام با نام خود مزدک شناخته می‌شدند و به پیروان مزدک در پیش از اسلام «مزدکیان» گفته می‌شد؛ اما پس از اسلام به غیر از اینکه با نام مزدک شناخته می‌شدند، با نام فلسفۀ دین مزدک هم شناخته می‌شدند. نام فلسفۀ مزدک، خرمه‌دین است که مورخان خرم‌دین و خوره‌دین می‌نویسند. مزدک توانسته بود از تلفیق دو دین بزرگ ایران باستان، یک دین به وجود آورد. او فلسفۀ میتراییسم را با فلسفۀ آیین زروان درهم‌ آمیخته بود؛ از این‌رو او توانسته بود پیروان میترا را به همراه پیروان آیین زروان برای رویارویی با مغ‌ها زیر پرچم سرخ خود درآورد.

نیایشگاه پیروان مانی، «خانک‌گاه» و زرتشت خورشیدگان، زاویه نام داشت و پیروان مزدک در مزگت نیایش می‌کردند. مزگت به معنای جایگاه یا مکان است. مانویان پنج نوبت در سال و در هر نوبت دو روز روزه می‌گرفتند. در این فاصله نیوشاگان نیز مانند برگزیدگان فقط یک بار در روز بعد از غروب آفتاب غذا می‌خوردند. برگزیدگان هفت بار و نیوشاگان چهار بار در روز نماز می‌خواندند.

مورخان و پژوهشگران در اینکه زادگاه مزدک و سرزمین مزدکیان کجاست، اختلاف‌نظر دارند؛ کوت العماره، استخر پارس، نسا در نزدیکی سرخس، کرمان، مرو، نسا، هند، تبریز، خوارزم، زمین خراسان از شهر نسا، آمل، فریدن، آذربایجان و .... مکان‌هایی است که مورخان برای زادگاه مزدک و سرزمین مزدکیان عنوان کرده‌اند که که سرزمینی بسیار وسیع با اختلاف نقطه‌های جغرافیایی بسیار زیاد به دست می‌آید. نویسنده در این کتاب اثبات می‌کند که سرزمین کوهستان ییلاقات مزلقان‌چای همان سرزمین گمشدۀ مزدک است که محدودۀ جغرافیایی سرزمین مزدکان از شرق به دریاچۀ ساوه، از غرب به پتیش خواریش، پامولون، درگزین و از جنوب به کارارود [قاراچای] و از شمال به ارمنستان در رشته کوه‌های خرقان محدود می‌شود.<ref> [https://literaturelib.com/books/13187 ر.ک: پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات]</ref>

==پانويس ==

<references />