المجموع الرائق من أزهار الحدائق: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NUR112603J1.jpg | عنوان = المجموع الرائق من أزهار الحدائق | عنوان‌های دیگر = | پدیدآورندگان | پدیدآوران = موسوی، هبةالله بن حسن (نويسنده) درگاهی، حسین (محقق) |زبان | زبان = عربی | کد کنگره = 3م8م 182/3 BP | موضوع =فقه جعفری -...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۲۵: خط ۲۵:
| پیش از =  
| پیش از =  
}}
}}
'''المجموع الرائق من أزهار الحدائق'''، اثر سید هبةالله بن ابی‌محمد حسن موسوی (قرن هشتم هجری)، کتابی است شامل روایات متعدد در موضوعات گوناگون اعتقادی، فقهی و احراز و ادعیه، که با تحقیق حسین درگاهی، منتشر شده است.
'''المجموع الرائق من أزهار الحدائق'''، اثر [[موسوی، هبةالله بن حسن|سید هبةالله بن ابی‌محمد حسن موسوی]] (قرن هشتم هجری)، کتابی است شامل روایات متعدد در موضوعات گوناگون اعتقادی، فقهی و احراز و ادعیه، که با تحقیق [[درگاهی، حسین|حسین درگاهی]]، منتشر شده است.


این کتاب، حاوی روایاتی ناب در موضوعات مختلف از زیارات و دعا و خطبه‌های کمتر شنیده‌شده امیرالمومنین(ع) مانند لؤلؤئیه و تطنجیه و مسائل فقهی است که به‌عنوان نمونه، به بخشی از آن، اشاره می‌شود. آن حضرت پس از خطبه معروف به «تطنجیه» دعاى ذیل را بیان فرمود: «تَحَصَّنْتُ بِالْمَلِك الْحَي الَّذي لا يمُوتُ وَ اعْتَصَمْتُ بِذِي الْعِزَّةِ وَ الْعَدْلِ وَ الْجَبَرُوتِ وَ اسْتَعَنْتُ بِذِي الْعَظَمَةِ وَ الْقُدْرَةِ وَ الْمَلَكوتِ مِنْ كلِّ ما أَخافُهُ وَ أَحْذَرُهُ» (خود را در دژ محکم پادشاهى که هرگز نمى‏میرد قرار داده و مصون می‌سازم و به (ذیل عنایت) خداوندى که داراى عزت، عدل و جبروت است، چنگ ‏می‌زنم و از خدایى که صاحب، عظمت، قدرت و ملکوت است یارى می‌طلبم، از براى هر چیزى که از آن بیم دارم و مى‏ترسم). آنگاه حضرتش فرمود: «ما ذكر أحدكم هذه الكلمات عند نازلة أو شدّة إلّا أزاحها اللَّه عزّوجلّ عنه إلّا الموت» (هرکس این کلمات را در هنگام نزول هر بلا یا شدت و سختى - جز مرگ – بخواند، خداوند متعال آن بلا یا شدت و سختى را از او برطرف مى‏کند. جابر به امام‏(ع) عرض کرد: اى امیر مؤمنان! فقط این دعا را بخواند؟ حضرت(ع) فرمود: سیزده اسم نیز به آن اضافه مى‏کنم و این اشاره به اسم مبارک پیامبر(ص) و اسم مبارک حضرتش(ع) و اسامى فرزندانش‏(ع) که آخرین آنان حضرت حجت بن الحسن(ع) است، مى‏باشد<ref>ر.ک: متن کتاب، ج1، ص452</ref>.
این کتاب، حاوی روایاتی ناب در موضوعات مختلف از زیارات و دعا و خطبه‌های کمتر شنیده‌شده [[امام علی علیه‌السلام|امیرالمومنین(ع)]] مانند لؤلؤئیه و تطنجیه و مسائل فقهی است که به‌عنوان نمونه، به بخشی از آن، اشاره می‌شود. آن حضرت پس از خطبه معروف به «تطنجیه» دعاى ذیل را بیان فرمود: «تَحَصَّنْتُ بِالْمَلِك الْحَي الَّذي لا يمُوتُ وَ اعْتَصَمْتُ بِذِي الْعِزَّةِ وَ الْعَدْلِ وَ الْجَبَرُوتِ وَ اسْتَعَنْتُ بِذِي الْعَظَمَةِ وَ الْقُدْرَةِ وَ الْمَلَكوتِ مِنْ كلِّ ما أَخافُهُ وَ أَحْذَرُهُ» (خود را در دژ محکم پادشاهى که هرگز نمى‏میرد قرار داده و مصون می‌سازم و به (ذیل عنایت) خداوندى که داراى عزت، عدل و جبروت است، چنگ ‏می‌زنم و از خدایى که صاحب، عظمت، قدرت و ملکوت است یارى می‌طلبم، از براى هر چیزى که از آن بیم دارم و مى‏ترسم). آنگاه حضرتش فرمود: «ما ذكر أحدكم هذه الكلمات عند نازلة أو شدّة إلّا أزاحها اللَّه عزّوجلّ عنه إلّا الموت» (هرکس این کلمات را در هنگام نزول هر بلا یا شدت و سختى - جز مرگ – بخواند، خداوند متعال آن بلا یا شدت و سختى را از او برطرف مى‏کند. جابر به امام‏(ع) عرض کرد: اى امیر مؤمنان! فقط این دعا را بخواند؟ حضرت(ع) فرمود: سیزده اسم نیز به آن اضافه مى‏کنم و این اشاره به اسم مبارک پیامبر(ص) و اسم مبارک حضرتش(ع) و اسامى فرزندانش‏(ع) که آخرین آنان حضرت حجت بن الحسن(ع) است، مى‏باشد<ref>ر.ک: متن کتاب، ج1، ص452</ref>.


مطالب کتاب، در دو جلد، در شش باب، تنظیم شده است؛ البته محقق، آن را دارای 12 باب، هر جلد شامل شش باب دانسته است<ref>ر.ک: مقدمه، همان، ص10-11</ref>.
مطالب کتاب، در دو جلد، در شش باب، تنظیم شده است؛ البته محقق، آن را دارای 12 باب، هر جلد شامل شش باب دانسته است<ref>ر.ک: مقدمه، همان، ص10-11</ref>.
جلد نخست، دربردارنده باب اول تا چهارم است. در باب نخست، به منافع قرآن کریم و طب ائمه(ع)، اشاره شده است<ref>ر.ک: متن کتاب، همان، ص5</ref>. باب دوم، پیرامون اعتقادات و معرفی اموری است که شناخت آنها، بر مؤمن واجب است<ref>ر.ک: همان، ص37</ref>.
جلد نخست، دربردارنده باب اول تا چهارم است. در باب نخست، به منافع قرآن کریم و طب ائمه(ع)، اشاره شده است<ref>ر.ک: متن کتاب، همان، ص5</ref>. باب دوم، پیرامون اعتقادات و معرفی اموری است که شناخت آنها، بر مؤمن واجب است<ref>ر.ک: همان، ص37</ref>.