ک‍ل‍ی‍م‌ کاشانی، اب‍وطال‍ب‌: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ابوطالب کلیم کاشانی''' (متوفی 1061 یا 1062ق)، شاعر بزرگ قرن یازدهم هجری‌، از معاصرین [[صائب، محمدعلی|صائب تبریزی]].

وی در‌ اوایل‌ قرن یازدهم یا اواخر قرن دهم متولد شد<ref>ر.ک: ذکاوتی قراگوزلو، علی‌رضا، ص29</ref>. وی ظاهرا متولد همدان و تربیت‌شده کاشان بوده یا به‌عکس - چون هر دو صورت را نوشته‌اند - اما دوران‌ کمال‌ سن و کهولت و پیری را‌ در‌ هند گذرانده و همان جا مرده است<ref>ر.ک: همان، ص30</ref>.

وی پس از گذراندن تحصیلات‌ و طی‌ مقدمات‌ شاعری در آغاز کار توفیقی نیافت، اما پس از عزیمت به هند، تا آخر عمر شصت‌واندساله‌اش،‌ در آنجا گذراند و به حداکثر کامیابی مادی که یک شاعر در آن عصر‌ می‌توانست‌ دست‌ یابد - یعنی ملک‌الشعرایی دربار بابریان هند - رسید<ref>ر.ک: همان، ص29</ref>.

وی به سال 1061 و یا 1062ق درگذشت<ref>ر.ک: همان، ص29</ref>.

کلیم مردی نیک‌نفس و گشاده‌دست بود؛ آنچه به‌عنوان صله می‌گرفت «صرف‌ فقرا‌» می‌کرد و برخلاف عده‌ای از رقیبانش که دچار بیماری حسادت و مردم‌آزاری یا کبر و غرور و رقابت‌های‌ ناسالم‌ بودند، با شاعران معاصرش همچون صائب و قدسی و سلیم و معصوم بهترین روابط را‌ داشت؛‌ چنان‌که‌ [[صائب، محمدعلی|صائب]] گوید:

{{شعر}}

{{ب|''یک روز صرف بستن دل شد به این و آن''|2=''روز دگر به کندن دل زین و آن گذشت''<ref>ر.ک: همان، ص30</ref>}}

{{پایان شعر}}

وی صاحب دیوان اشعار می‌باشد. صافی زبان و زلالی تعبیر، در‌ عین‌ دوری از ابتذال و نزدیکی عبارت به محاوره طبیعی عامه با ایجاز و صراحتی در حد ضرب‌المثل، برخی از خصوصیات شعر وی می‌باشد<ref>ر.ک: همان</ref>.

<references />

[[:noormags:18006|ذکاوتی قراگزلو، علی‌رضا، «ابوطالب کلیم، شاعر حکیم و طنزآور»، پایگاه مجلات تخصصی نور، کیهان فرهنگی، خرداد 1365- شماره 27]].

{{وابسته‌ها}}

[[دیوان ابوطالب کلیم کاشانی]]