مختاری غزنوی، عثمان بن عمر: تفاوت میان نسخه‌ها

مختاری در سرودن غزل، قصیده، رباعی، قطعه، ترکیبات و مثنوی استاد بوده است، لیکن بیشتر به قصیده‌سرایی و مثنوی‌گویی گرایش نموده و در میراث ادبی وی، قصاید و مثنویاتش بر دیگر انواع شعر وی برتری دارد<ref>همان</ref>.

وی چند تن از فرمانروایان، سران، سروران و سرشناسان هم‌زمان خود را مدح گفته و با قدرت شعر خود، به نام آنان جاودانی بخشیده است. هم‌چنین مثنوی «هنرنامه یمینی» و «شهریارنامه» را که روی‌هم، قسمت اعظم سروده‌های وی را تشکیل می‌دهد، به حماسه‌های ملی اختصاص داده و داد سخنوری داده است. از ممدوحین سرشناخته مختاری، می‌توان نام‌های علاءالدوله مسعود بن ابراهیم غزنوی را نام برد که شاعر، مثنوی «شهریارنامه» خود را در مدت سه سال، به نام وی ساخته است. ابوالملوک ارسلان بن مسعود غزنوی، برادر وی یمین‌الدوله بهرامشاه غزنوی از سلاجقه کرمان، معزالدین ارسلان شاه قاوردی، عضدالدوله مغیث‌الدین فناخسرو بویی، امیر تاج‌الدین نصر بن خلف فرمانروای سیستان، یمین‌الدوله امیر اسمعیل گیلکی فرمانروای طبس که مختاری مثنوی «هنرنامه یمینی» را به نام امیر ساخته است و دیگران<ref>همان، ص1- 2</ref>.

خوشبختانه بیشتر آثار مختاری، از حوادث روزگان مصون مانده و صحیح و سالم، به دوران ما رسیده است. [[همایی، جلال‌الدین|جلال‌الدین همایی]] با آنچه در دسترس داشته، کتابی به نام «دیوان عثمان مختاری» تدوین نموده و نشر نموده است<ref>ر.ک: همان، ص2- 3</ref>.

آنچه از میراث مختاری مورد توجه خاص قرار گرفته، «شهریارنامه» وی می‌باشد. او این داستان را معاقب داستان‌های «[[شاهنامه فردوسی (نشر قطره)|شاهنامه]]» [[فردوسی، ابوالقاسم|فردوسی]]، «[[گرشاسب‌نامه]]» [[اسدی طوسی، علی بن احمد|اسدی طوسی]]، «[[برزونامه]]» عطاء بن یعقوب کاتب متخلص به عطایی و امثال آنها، به رشته تحریر درآورده است<ref>همان، ص3- 4</ref>.

تاریخ دقیق وفات مختاری غزنوی معلوم نیست و وفات او بین 512 و 548ق/ 1118 تا 1154م  متفاوت شده است<ref>همان، ص1</ref>.

<references />

مختاری غزنوی، عثمان، شهریارنامه عثمان مختاری غزنوی، به اهتمام دکتر غلامحسین بیگدلی، بی‌نا، تهران، 1358ش.

{{وابسته‌ها}}

[[دیوان عثمان مختاری]]