نویسندگان رئالیست آلمان در سدۀ نوزدهم: تفاوت میان نسخه‌ها

| پیش از =

}}

==گزارش کتاب==

نویسنده در این کتاب، چنان‌که خود تصریح دارد، موضوع کار خود را دفاع از رئالیسم و سنت‌های پایدار و دیرپای آن می‌داند؛ اما هدف اصلی او روشن‌ساختن بستر فکری، تاریخی و ادبی است که این نویسندگان بزرگ در آن کار و زندگی می‌کردند و بدین ترتیب می‌کوشد از این راه به درک کامل‌تری از آنچه این نویسندگان می‌نویسند دست یابد؛ نیز به تسویه حساب با آن دسته از منتقدان ادبی برمی‌خیزد که با تمام نیرو همۀ کوشش خود را به کار می‌برند تا بسیاری از این نویسندگان را در پانتئون پوشالی فاشیسم و ادبیات فاشیستی جای دهند.

هنگامی که لوکاچ به سراغ بررسی ادبیات آلمان می‌رود، یکی از وظایفش این است که خاستگاه‌های آن ادبیات مدرنیستی را پی گیرد که او محکومش می‌کند؛ از اینجاست که فصل مربوط به کلایست در این کتاب از اهمیت اساسی برخوردار است. این فصل را می‌توان به دو مضمون دیگر در نوشته‌های او پیوند داد؛ از یک‌سو لوکاچ این قول گوته را می‌پذیرد که کلاسیسیسم سالم است و رومانتیسم بیمارگون. روی‌هم‌رفته سنت پیشرو، آن‌طور که لوکاچ آن را از لسینگ تا هاینه مشخص می‌کند، تغییر مسیری رومانتیک می‌دهد؛ ئی تی ای هوفمان استثنایی مهم است. از سوی دیگر لوکاچ رفته‌رفته دیدگاهی را می‌پروراند که بعدتر آن را در «خلع عقل» انسجام می‌بخشد. طبق این نگرش ناسیونال سوسیالیسم ایدئولوژی‌ای از بن خردستیز است که آبشخور اصلی آن سنت آلمانی است، خاصه تا شلینگ و رمانتیسم آلمان. بررسی بسیار مهم او در باب هگل می‌کوشد میان هگل و رمانتیسم فاصله بیندازد و او را وارث سنت عصر روشنگری و کلاسیسیم آلمانی معرفی می‌کند.

می‌توان این دلیل که «محتوای عمدۀ شعر آیشندروف آرزومندانه است»؛ یعنی آرزومندی را عاملی برای کشانده شدن لوکاچ به سوی آیشندروف دانست. آرزومندی و حسرت مقوله‌ای کانونی در رومانتیسم و نیز مقوله‌ای است که هرگز از زدن زخمه‌ای بر جان لوکاچ باز نمی‌ماند. رمان «خاطره‌هایی از یک تنه‌لش» آیشندورف به چشم اثری از کسی نگریسته می‌شود که به‌راستی ماهیت سرمایه‌داری را درنیافته است؛ ولی انزجار غریزی‌اش از سرمایه‌داری از بیخ‌وبن درست است. بنابراین لوکاچ بر شکافی تأکید می‌ورزد که قهرمان آیشنباخ را از روشنفکر رومانتیک قلندرمآب جدا می‌کند و به جای آن بر خاستگاه طبقۀ پایینی او پا می‌فشارد.