خسرونامه شیخ فریدالدین عطار نیشابوری: تفاوت میان نسخه‌ها

خسرونامه يا داستان هرمز و گل (گلرخ)، در قالب يك داستان شورانگيز و پرماجرا به نظم آورده شده است. وى در مقاطع گوناگون داستان، اسرار عرفانى را به زيباترين شكل بيان فرموده است. داستان از اين قرار است كه قيصر روم سالها در آرزوى فرزندى بود؛ ولى متأسفانه از زن همسر وى فرزندى متولد نمى‌شد:

|-

! شه آزاده چون دلداده‌اى بود!! نبودش پيشگه را شهريارى

|}

|-

! كه جانش بسته شهزاده‌اى بود!! كه تا بودى پس از وى يادگارى

در قصر پادشاه، كنيزى بود كه بسيار زيبا بود. عطّار در وصف وى چنين مى‌گويد:

|-

! كنيزى بود قيصر را در ايوان!! نبودى آدمى در روم و بغداد

|}

|-

! لبش جان داروى دلبستگان بود!! كه بودش مشترى هندوى دربان

|}

|-

! به زيبايى آن حور پرى زاد!! مفرح نامه دلخستگان بود

سرانجام قيصر از اين كنيز صاحب پسرى مى‌شود و زن قيصر از روى حسد، كنيز ديگرى را مأمور مى‌كند تا با خوراندن دارو فرزند آن را سقط كند:

|-

! شه قيصر يكى خاتون زنى داشت!! كنيزى را بر خود خواند بانو

|}

|-

! به حلوا كن همى داروى اين درد!! مگر زين دارو آن مرغ سبكدل

|}

|-

! كه دل از رشك او ناروشنى داشت!! كه درمانى بساز و گير دارو

|}

|-

! شكر لب را بده حلوا و برگرد!! بيندازد بچه چون مرغ بسمل

كنيز از بيم قيصر سر مى‌تابد و كنيز آبستن را به خانه خود برده و طشتى پر خون را كه نشان از سقط فرزند دارد به زن قيصر نشان مى‌دهد.

|-

! كنيزك برد او را سوى خانه!! در آن خانه پر از خون كرد طاسى

|}

|-

!يكى معجون برآميخت از بهانه !! نهاد اين كار را بر خون اساسى

سرانجام كنيز صاحب پسرى مى‌شود كه او را خسرو مى‌نامد و همراه با دايه‌اى به ديار ديگر روانه مى‌كند. دزدان به كاروان آنها مى‌تازد و دايه و كودك را با خود برده و در نزديكى خوزستان رها مى‌كنند.

|-

! كنيزك ماند با آن بچه خرد!! گرسنه بى سر و سامان بمانده

|}

|-

! طمع ببريد از دور جوانى!! به زارى چشم بر صحرا نهاده

|}

|-

! برهنه پاى و سر بر دست مى‌برد!! زجان سير آمده حيران بمانده

|}

|-

! چو پيرى نااميد از زندگانى!! وزو فرياد در صحرا فتاده