گونه‌شناسی نثر فارسی در عصر قاجار: تفاوت میان نسخه‌ها

گونه‌شناسی نثر فارسی در عصر قاجار (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۴ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۴:۴۸

۲۴۱ بایت اضافه‌شده ، ۴ اوت

بدون خلاصۀ ویرایش

Hbaghizadeh

دیوان‌سالاران، مدیران

۱۱۱٬۵۱۷

ویرایش

@@ خط ۲۵: / خط ۲۵: @@
 | پیش از =
 }}
-'''گونه‌شناسی نثر فارسی در عصر قاجار''' تألیف محمدرضا حاجی‌آقابابایی؛ این کتاب به بررسی گونه‌های نثر فارسی در عصر قاجار اختصاص دارد و تا حد امکان، جوانب مختلف این گونه‌ها بررسی شده است. در گزینش نمونه‌ها کوشیده شده مطالبی انتخاب شود که نشانگر ویژگی‌های نثر آن گونۀ ادبی و همچنین دارای اهمیت محتوایی باشد و خواننده با مطالعۀ آنها، نسبت به وضعیت سیاسی و فرهنگی و اجتماعی آن دوران آگاهی بیشتری به دست آورد.
+'''گونه‌شناسی نثر فارسی در عصر قاجار''' تألیف [[حاجی‌آقابابایی، محمدرضا|محمدرضا حاجی‌آقابابایی]]؛ این کتاب به بررسی گونه‌های نثر فارسی در عصر قاجار اختصاص دارد و تا حد امکان، جوانب مختلف این گونه‌ها بررسی شده است. در گزینش نمونه‌ها کوشیده شده مطالبی انتخاب شود که نشانگر ویژگی‌های نثر آن گونۀ ادبی و همچنین دارای اهمیت محتوایی باشد و خواننده با مطالعۀ آنها، نسبت به وضعیت سیاسی و فرهنگی و اجتماعی آن دوران آگاهی بیشتری به دست آورد.
 ==ساختار==
@@ خط ۷۰: / خط ۷۰: @@
 توجه ویژۀ ناصرالدین شاه به خاطره‌نویسی موجب شد تا عده‌ای از درباریان و کارگزاران حکومتی به تقلید از وی به نوشتن خاطره بپردازند و از این رهگذر آثار فراوانی در عصر قاجار پدید آمد که مطالعۀ آنها می‌تواند فهم بهتری نسبت به روابط سیاسی و اجتماعی و اقتصادی و فرهنگی آن دوران برای پژوهشگران فراهم آورد. در فصل ششم به معرفی بعضی از آثار منتشرشده در این حوزه پرداخته شده است.
-پس از استقرار حکومت قاجار و برگزیده شدن تهران به عنوان پایتخت، برخی از نامدارترین عالمان مکتب اصفهان به دعوت فتحعلی‌شاه قاجار به تهران آمدند و حوزۀ علمی خود را در این شهر گستردند که در سیر تاریخی فلسفۀ اسلامی به مکتب تهران معروف شده است. از نامبردارترین چهره‌های فلسفی مکتب تهران، می‌توان از ملاعبدالله زنوزی، ملاعلی زنوزی، آقامحمدرضا قمشه‌ای و میرزاابوالحسن جلوه نام برد. در فصل هفتم متون عرفانی، فلسفی و حکمی عصر قاجار بررسی شده است.
+پس از استقرار حکومت قاجار و برگزیده شدن تهران به عنوان پایتخت، برخی از نامدارترین عالمان مکتب اصفهان به دعوت فتحعلی‌شاه قاجار به تهران آمدند و حوزۀ علمی خود را در این شهر گستردند که در سیر تاریخی فلسفۀ اسلامی به مکتب تهران معروف شده است. از نامبردارترین چهره‌های فلسفی مکتب تهران، می‌توان از [[زنوزی، عبدالله بن بیرمقلی باباخان|ملا عبدالله زنوزی]]، [[زنوزی، علی بن عبدالله|ملا علی زنوزی]]، [[قمشه‌ای، محمدرضا|آقامحمدرضا قمشه‌ای]] و [[جلوه، سید ابوالحسن|میرزا ابوالحسن جلوه]] نام برد. در فصل هفتم متون عرفانی، فلسفی و حکمی عصر قاجار بررسی شده است.
 یکی از گونه‌های نثرنویسی که در دورۀ قاجار رونق بسیار یافت، نوشتن رساله‌ها و کتاب‌هایی در زمینۀ مسائل سیاسی و اجتماعی است. انتشار اینگونه آثار در دوران قاجار، واکنش‌های گوناگونی را پدید آورد و در بیشتر موارد با برخورد خشن حاکمان روبرو شد و به تبعید، حبس یا قتل نویسنده منجر شد که برای نمونه می‌توان به سرنوشت سیدجمال‌الدین اسدآبادی، مستشارالدوله یا میرزاآقاخان کرمانی اشاره کرد. در فصل هشتم به معرفی تعدادی از مهم‌ترین رسائل سیاسی ـ اجتماعی عصر قاجار پرداخته شده است.