۱۰۸٬۹۴۷
ویرایش
جز
جایگزینی متن - ' مى ش' به ' می‌ش'
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'علیهم السلام' به 'علیهم‌السلام') |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - ' مى ش' به ' می‌ش') |
||
| خط ۳۲: | خط ۳۲: | ||
*محقق کتاب و مورخ معاصر؛ [[جعفریان، رسول|رسول جعفریان]] (متولد 1343ش)، با بیان این نکته که شناخت بنده نسبت به كتاب نيل المرام فى مذهب الائمة عليهم‌السلام، در پى جستجو براى تاريخ تشيع در ايران بود و اشاراتى كه در مقدمه اين كتاب درباره زمان رسميت تشيع در مازندران غربى بود، توجه بيشتر مرا به آن جلب كرد؛ افزوده است: | *محقق کتاب و مورخ معاصر؛ [[جعفریان، رسول|رسول جعفریان]] (متولد 1343ش)، با بیان این نکته که شناخت بنده نسبت به كتاب نيل المرام فى مذهب الائمة عليهم‌السلام، در پى جستجو براى تاريخ تشيع در ايران بود و اشاراتى كه در مقدمه اين كتاب درباره زمان رسميت تشيع در مازندران غربى بود، توجه بيشتر مرا به آن جلب كرد؛ افزوده است: | ||
*نيل المرام، اثر فقهى جامع و البته خلاصه، به فارسى است كه پيش از سال 857 هجرى در روزگار كيومرث بن بيستون (متوفای 857ق)، از سلاطين بادوسپانى اين ناحيه كه رستمدار ناميده | *نيل المرام، اثر فقهى جامع و البته خلاصه، به فارسى است كه پيش از سال 857 هجرى در روزگار كيومرث بن بيستون (متوفای 857ق)، از سلاطين بادوسپانى اين ناحيه كه رستمدار ناميده می‌شده، نوشته شده است <ref>مقدمه محقق، ص11. </ref> | ||
*[[جعفریان، رسول|رسول جعفریان]] تأکید کرده است: نيل المرام اثرى است كه در دوره سلطنت كيومرث و ولايتعهدى فرزندش كاوس نوشته شده است. اين اثر در واقع، مديون حمايت كاوس است.... نياز به نگارش يك اثر فقهى براى استفاده قضات و مفتيان، سبب نگارش اين كتاب شده است. وى قدرت ادبى و شاعرى خود را به رخ كشيده، از عربى‌دانى خود پرده برداشته، و تفوق خود را بر نگارش نثر اديبانه دربارى نشان داده است.<ref>همان، ص37- 38</ref> | *[[جعفریان، رسول|رسول جعفریان]] تأکید کرده است: نيل المرام اثرى است كه در دوره سلطنت كيومرث و ولايتعهدى فرزندش كاوس نوشته شده است. اين اثر در واقع، مديون حمايت كاوس است.... نياز به نگارش يك اثر فقهى براى استفاده قضات و مفتيان، سبب نگارش اين كتاب شده است. وى قدرت ادبى و شاعرى خود را به رخ كشيده، از عربى‌دانى خود پرده برداشته، و تفوق خود را بر نگارش نثر اديبانه دربارى نشان داده است.<ref>همان، ص37- 38</ref> | ||