امام محمد باقر علیه‌السلام: تفاوت میان نسخه‌ها

امام محمد باقر علیه‌السلام (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۹:۰۸

۴٬۸۸۷ بایت اضافه‌شده ، ۱۱ ژوئیه

بدون خلاصۀ ویرایش

Hbaghizadeh

دیوان‌سالاران، مدیران

۱۰۵٬۶۷۵

ویرایش

@@ خط ۸۴: / خط ۸۴: @@
-==اخلاق==
+==فضایل اخلاقی==
+در منابع شیعی روایاتی نقل شده است که بر طبق آنها امام باقر(ع) از پوشیدن لباس خوب و پاکیزه و تهیّة غذاهای خوب در خانه دریغ نداشت و خصوصاً برای رعایت حال برخی از افراد خانه این کار را لازم می‌دید. این نکته از آن جهت حائز اهمیت است که در روزگار ایشان برخی گرایشهای ترک دنیا پیدا شده بود. و شاید به همین دلیل است که این موضوع در منابع نقل شده است .
+امام با آنکه از مرتبت بلند اجتماعی برخوردار بود و به گفتة ذهَبی سروَری و دانش و رفتار صحیح را یکجا جمع کرده بود، شخصاً در گرمای حجاز در مزرعه کار می‌کرد و انگیزۀ این کار را اطاعت خدا و بی نیاز شدن خود و خانواده‌اش از مردم می‌دانست. از امام صادق(ع) روایت شده است که فرمود پدرم از سایر افراد خاندان خود درآمد کمتری داشت ، ولی هزینۀ زندگی او از همه بیشتر بود. آمد و شد خویشانش او را دلگیر نمی‌کرد و از آنان با خوراکهای خوب پذیرایی می‌کرد و جامه‌های نیکو و مال نقد می‌بخشید. این روش را با دیگران نیز به کار می‌گرفت و هرگز از بخشش به برادران و متقاضیان و کسانی که به امیدی نزد وی آمده بودند، دریغ نمی‌کرد. همچنین خدمتکاران خود را در کارهای دشوار، یاری می‌کرد. هرگاه می‌خواست به سائلی کمک مالی کند او را «یا سائل» نمی‌خواند، بلکه «یا عبداللّه » (ای بندۀ خدا) می‌گفت.
+امام باقر علیه السّلام را از زاهدان بزرگ عالم اسلام خوانده‌اند. ابونعیم با عبارت «الحاضرُالذّاکر، الخاشعُ الصّابر» از ایشان یاد کرده است. عطّار کتاب تذکرة الاولیاء خود را با یاد این امام خاتمه داده و، به پیروی از هُجویری، از آن حضرت به «برهان ارباب مشاهدت » و «امام اولاد نبی » و «گزیدة نسل علی » تعبیر کرده است . علاوه بر زهد عملی، بیانات آن حضرت در تفسیر الفاظی چون عبادت، محبّت ، غنا، تقوا، توکّل و دنیا راهگشای کسانی بوده که دین را از وجهۀ معنوی و عرفانی می نگریسته‌اند. به گفتة ابن حجر هیتمی امام باقر(ع) در ترسیم مقامات عارفان و بیان حقایق عرفانی سخنانی دارد که زبان از وصف آن عاجز است. کلینی از امام صادق(ع) نقل کرده است که فرمود پدرم همواره ذکر خدا می‌گفت و افراد خانوادۀ خود را هم به این کار سفارش می‌کرد. در سفر حجّ او را دیدند که غسل کرد و با پای برهنه وارد منطقۀ حرم شد، چون به مسجدالحرام رسید، به کعبه نگریست و با صدای بلند گریه کرد. آنگاه طواف کرد و بعد از نماز سر به سجده نهاد، هنگامی که سر از زمین برداشت محلّ سجده از بسیاریِ اشک مرطوب شده بود. در برابر مصائب تسلیم بود و همواره می‌ترسید که مبادا نعمتهای خدا را ناسپاسی کرده باشد. زمانی یکی از افراد خانوادة او بیمار شد و سپس درگذشت . امام که از بیماری او ناراحت بود، بعد از مرگ وی هرگز اظهار جزع نکرد و فرمود: آنچه را دوست می‌داریم از خدا می‌خواهیم ، امّا وقتی آنچه برای ما ناگوار است روی دهد، نسبت به آنچه خدا برای ما پسندیده است ، مخالفت نمی‌کنیم.
+آن حضرت در برابر دوستان فروتنی می کرد و بدزبانی افراد را نادیده می‌انگاشت . ذهبی نقل کرده است که امام باقر(ع) در شبانه روز صد و پنجاه رکعت نماز می‌گزارد، و از امام صادق(ع) روایت شده است که پدرش را بنا بر وصیّتِ خود او، در جامه‌ای که هنگام نماز بر تن می کرد به خاک سپردند.<ref> ر.ک: طارمی، حسن، ص626-627</ref>
 =شاگردان=