۱۰۶٬۴۵۴
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) (صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NURدیوان شعر میرزا عبدالحسین بهمنیJ1.jpg | عنوان =دیوان شعر میرزا عبدالحسین بهمنی | عنوان‌های دیگر = |پدیدآورندگان | پدیدآوران = بهمنی، عبدالحسین (نویسنده) بهمنی، میترا (مصحح) رستگار فسایی، منصور (پیشگفتار) طاووس...» ایجاد کرد) |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۸: | خط ۲۸: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''دیوان شعر میرزا عبدالحسین بهمنی: روایت شاعرانۀ سی‌سال تاریخ فارس و ایران (اواخر قاجار تا پهلوی دوم)''' تألیف میرزا عبدالحسین | '''دیوان شعر میرزا عبدالحسین بهمنی: روایت شاعرانۀ سی‌سال تاریخ فارس و ایران (اواخر قاجار تا پهلوی دوم)''' تألیف [[بهمنی، عبدالحسین|میرزا عبدالحسین بهمنی]]، به کوشش [[بهمنی، میترا|میترا بهمنی]]، با پیشگفتاری از [[رستگار فسایی، منصور|منصور رستگار فسایی]] و [[طاووسی، محمود|محمود طاووسی]]، عمدۀ اشعار [[بهمنی، عبدالحسین|میرزا عبدالحسین بهمنی]] غزل و قصیده است که بیشتر جنبۀ تعلیمی و اجتماعی دارند؛ اما شیوۀ بیانش خشک و نصیحت‌وار نیست. هرجا که به توصیف و نقد یک وضعیت اجتماعی برمی‌خیزد، طنز را بن‌مایۀ بیان خود می‌سازد و تلخی واقعیت‌ها را با چاشنی طنز شیرین می‌کند. | ||
==گزارش کتاب== | ==گزارش کتاب== | ||
دیار فارس که از دیرباز به قول سعدی «مجمع اهل دل است و مرکز علمای متبحر» شاعران شیرین‌گفتار بسیاری را در طول قرون و اعصار در دامان خویش پرورده است که وقتی تاریخ شعر فارسی از دوران شیخ روزبهان به بعد مرور می‌شود، مشاهده می‌گردد در هر قرن و دورانی از شهرها و آبادی‌های این سرزمین هنرپرور، شعرای نامداری چون اهلی و شاهداعی و عرفی و مکتبی و بابافغانی و .... ظهور کرده و سرگرم سخنوری و نام‌جویی بوده‌اند که هر یک در کمال‌بخشیدن به صورت و معنای شعر فارسی نقشی ایفا کرده‌اند. در این میان شاعران دورۀ بیداری ـ عصر قاجاریه ـ توانسته‌اند تا حدودی در تحول و نوسازی شعر فارسی سهمی داشته باشند و زمینه را برای همگام‌شدن شعر با تحولات و توقعات اصیل دوران ما مهیا سازند؛ میرزا عبدالحسین بهمنی یکی از مصادیق این ادعاست. | دیار فارس که از دیرباز به قول سعدی «مجمع اهل دل است و مرکز علمای متبحر» شاعران شیرین‌گفتار بسیاری را در طول قرون و اعصار در دامان خویش پرورده است که وقتی تاریخ شعر فارسی از دوران شیخ روزبهان به بعد مرور می‌شود، مشاهده می‌گردد در هر قرن و دورانی از شهرها و آبادی‌های این سرزمین هنرپرور، شعرای نامداری چون اهلی و شاهداعی و عرفی و مکتبی و بابافغانی و .... ظهور کرده و سرگرم سخنوری و نام‌جویی بوده‌اند که هر یک در کمال‌بخشیدن به صورت و معنای شعر فارسی نقشی ایفا کرده‌اند. در این میان شاعران دورۀ بیداری ـ عصر قاجاریه ـ توانسته‌اند تا حدودی در تحول و نوسازی شعر فارسی سهمی داشته باشند و زمینه را برای همگام‌شدن شعر با تحولات و توقعات اصیل دوران ما مهیا سازند؛ [[بهمنی، عبدالحسین|میرزا عبدالحسین بهمنی]] یکی از مصادیق این ادعاست. | ||
میرزا عبدالحسین بهمنی در سال 1277 شمسی در قریۀ حسین‌آباد (بهمن) آباده متولد شد. تحصیلات مقدماتی و دبیرستان را در شیراز به پایان رساند. استعداد و توانایی وی چنان بود که بر دو زبان عربی و انگلیسی تسلط یافت. در همان دوران جوانی سفری به هندوستان کرد و بعد از بازگشت از هند در شهر هنرپرور شیراز ساکن شد و به استخدام ادارۀ مالیه درآمد. در این زمان آشفتگی اوضاع جهان بر ایران نیز سایه افکنده بود و بر نابسامانی‌های درونی آن می‌افزود. او در چنین معرکه‌ای پا به عرصۀ وجود ادبی گذاشت. وی که مردی حساس و وطن‌دوست بود، در بازگشت از هند با انجمن‌های ادبی در گوشه و کنار شهر آشنا شد؛ به عضویت انجمن ادبی سالار درآمد و همراه دیگر شاعران این دوره توصیف‌کننده و منتقد اوضاع نابسامان جامعۀ خود شد. او در سال 1325 شمسی هنگام شنا بر اثر سکته در استخر باشگاه شرکت نفت در آبادان زندگی را وداع گفت. | [[بهمنی، عبدالحسین|میرزا عبدالحسین بهمنی]] در سال 1277 شمسی در قریۀ حسین‌آباد (بهمن) آباده متولد شد. تحصیلات مقدماتی و دبیرستان را در شیراز به پایان رساند. استعداد و توانایی وی چنان بود که بر دو زبان عربی و انگلیسی تسلط یافت. در همان دوران جوانی سفری به هندوستان کرد و بعد از بازگشت از هند در شهر هنرپرور شیراز ساکن شد و به استخدام ادارۀ مالیه درآمد. در این زمان آشفتگی اوضاع جهان بر ایران نیز سایه افکنده بود و بر نابسامانی‌های درونی آن می‌افزود. او در چنین معرکه‌ای پا به عرصۀ وجود ادبی گذاشت. وی که مردی حساس و وطن‌دوست بود، در بازگشت از هند با انجمن‌های ادبی در گوشه و کنار شهر آشنا شد؛ به عضویت انجمن ادبی سالار درآمد و همراه دیگر شاعران این دوره توصیف‌کننده و منتقد اوضاع نابسامان جامعۀ خود شد. او در سال 1325 شمسی هنگام شنا بر اثر سکته در استخر باشگاه شرکت نفت در آبادان زندگی را وداع گفت. | ||
میرزا عبدالحسین در فلسفه و علوم اسلامی دستی داشت؛ به گونه‌ای که بیشتر اشعارش دربرگیرندۀ تلمیحات و تضمین‌هایی از اخبار و احادیث و آیات قرآن است. ظهور و بالش وی در عرصۀ شعر که از همان اوان جوانی آغاز شد، مصادف با تحولات و دگرگونی‌های بعد از مشروطه در ایران است. درنتیجه افکار و اشعار او از تحولات دوران خود تأثیر پذیرفته و شعر او آینه تمام‌نمای جامعه می‌شود. | [[بهمنی، عبدالحسین|میرزا عبدالحسین]] در فلسفه و علوم اسلامی دستی داشت؛ به گونه‌ای که بیشتر اشعارش دربرگیرندۀ تلمیحات و تضمین‌هایی از اخبار و احادیث و آیات قرآن است. ظهور و بالش وی در عرصۀ شعر که از همان اوان جوانی آغاز شد، مصادف با تحولات و دگرگونی‌های بعد از مشروطه در ایران است. درنتیجه افکار و اشعار او از تحولات دوران خود تأثیر پذیرفته و شعر او آینه تمام‌نمای جامعه می‌شود. | ||
ذکر ناهنجاری‌ها و نابسامانی‌های تاریخی و اجتماعی در شعر، نه‌تنها از وی شاعری متعهد و منتقد اجتماعی ساخته است، بلکه تسلط شاعر به فنون شعر و شاعری و صنایع بدیع از وی شاعری توانا با طبعی روان ساخته است. وی در انواع شعر از قبیل غزل، قصیده، مثنوی، مستزاد، قطعه، بحر طویل، ماده‌تاریخ، رباعی و دوبیتی تبحر دارد و برخی اشعارش حکایت از آشنایی وی بر دستگاه‌ها و نواهای موسیقی ایرانی دارد. | ذکر ناهنجاری‌ها و نابسامانی‌های تاریخی و اجتماعی در شعر، نه‌تنها از وی شاعری متعهد و منتقد اجتماعی ساخته است، بلکه تسلط شاعر به فنون شعر و شاعری و صنایع بدیع از وی شاعری توانا با طبعی روان ساخته است. وی در انواع شعر از قبیل غزل، قصیده، مثنوی، مستزاد، قطعه، بحر طویل، ماده‌تاریخ، رباعی و دوبیتی تبحر دارد و برخی اشعارش حکایت از آشنایی وی بر دستگاه‌ها و نواهای موسیقی ایرانی دارد. | ||