وزارت و دیوان‌سالاری ایرانی در عصر اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

یکی از مهم‌ترین خصائص دستگاه اداری - سیاسی حکومت‌های قلمرو اسلام، مخصوصا خلافت عباسی و فرمانروایان و سلسله‌های بزرگ در شرق اسلامی، وسعت و قوت و شوکت نظام دیوانسالاری ک نهادهای آن است که با اقتدار و شکوه حکومت‌ها نسبت مستقیم داشته است. اطلاق دستگاه اداری - سیاسی بر نظام دیوان سالاری از آن جهت است که کارگزاران بلندپایه‌ی دیوانی، مخصوصا وزیران بزرگ،  عملا زمام امور حکومت و قلمرو آن را در سیاست داخلی و گاه روابط خارجی به دست داشتند و حتی بعضی از آن‌ها فرماندهی عالی قوای نظامی در جنگ را نیز بر عهده گرفتند. درباره‌ی اساس این نظام دیوان سالاری و دسته‌ای از وزیران نامدار در مقالات مجموعه‌ی حاضر سخن به میان آمده است. نظامی که اصول و بنیادهای آن مبتنی بر دستگاه اداری و اجرایی ایرانیان پیش از اسلام بوده است و بعضی از نهادهای آن عینا به عصر اسلامی منتقل شده است. ماجرای این نهادها - دیوان‌ها - که تا نیمه‌ی دوم قرن اول هجری، در عصر اموی، هنوز به دست ایرانیان بود و دفاتر و اسناد آن نیز به فارسی نوشته می‌شد، نشان می‌دهد که ایرانیان پر سابقه در حکومت و سیاست و دیوانسالاری، از آغاز اسلام نقش و اهمیتی بی همتا در شکل گیری نظام اداری و مالی آن قلمرو بزرگ، مخصوصا در سرزمین‌های شرقی خلافت داشته‌اند.  این نقش وقتی اهمیت بیشتری می‌یابد که دانسته شود بر اساس قرائن و شواهدی نخستین دیوانیان ایرانی از عصر اموی به بعد، از خاندان‌های حکومت و دیوان سالار عصر ساسانی برخاسته بودند. در واقع سنت اداری و مالی عصر ساسانی به دست خاندان‌های دیوانی ایران به دوره‌ی اسلامی راه یافت، چنانکه آداب ملک داری و سیاست و برخی دانش‌های محض چون نجوم و پزشکی نیز عینا همین حکم را داشت.