۱۰۶٬۳۳۳
ویرایش
جز
جایگزینی متن - ' .' به '. '
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'ی ها ' به 'ی‌ها ') |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - ' .' به '. ') |
||
| خط ۲۸: | خط ۲۸: | ||
'''ایران ساسانی از دیدگاه منابع چینی''' تألیف [[دفینا، پائولو|پائولو دفینا]](1929-2004 م)، ترجمه [[خلیلی پور، نازنین|نازنین خلیلی پور]]؛ این کتاب تاریخ‌نگاری‌های سلسله چینی‌ها درباره ایران است که به تاریخ جغرافیا،مردم شناسی، اقتصاد، سرمایه، سازمان سیاسی و اداری، آرایش جنگی،دستگاه قضایی، دین، زبان و نوشتار ایرانیان می‌پردازد. | '''ایران ساسانی از دیدگاه منابع چینی''' تألیف [[دفینا، پائولو|پائولو دفینا]](1929-2004 م)، ترجمه [[خلیلی پور، نازنین|نازنین خلیلی پور]]؛ این کتاب تاریخ‌نگاری‌های سلسله چینی‌ها درباره ایران است که به تاریخ جغرافیا،مردم شناسی، اقتصاد، سرمایه، سازمان سیاسی و اداری، آرایش جنگی،دستگاه قضایی، دین، زبان و نوشتار ایرانیان می‌پردازد. | ||
کهن‌ترین متن چینی که ردپای ایران ساسانی را در آن می‌توان پیدا کرد، قطعه‌ای متعلق به سلسله منقرض شده شیائو چوچی است .این قطعه دربردارنده‌ی ماجرای یکی از شاهان ایران است .واژه‌ی چینی سا-پو از واژه سانسکریت به معنای کاروانسالار به زبان چینی راه یافته است. | کهن‌ترین متن چینی که ردپای ایران ساسانی را در آن می‌توان پیدا کرد، قطعه‌ای متعلق به سلسله منقرض شده شیائو چوچی است. این قطعه دربردارنده‌ی ماجرای یکی از شاهان ایران است. واژه‌ی چینی سا-پو از واژه سانسکریت به معنای کاروانسالار به زبان چینی راه یافته است. | ||
در آغاز سده پنجم میلادی جماعتی بازرگان و ثروتمند سغدی در سیدان به سر می‌بردند که منشا واژه چینی پو-سو را از نظر منطقی در میان آنان می‌توان جست . گر چه ممکن است این بازرگانان سغدی دقیقاً همان‌هایی نباشند که معرف نام ایران در چین بوده‌اند. نخستین پیوندهای مستقیم میان پو –سو وچین از طریق راه‌های زمینی بوده است در واقع میان سالهای ۴۵۰ تا 460 میلادی قلمروی جنوب متعلق به سلسله سونگ شروع به تجزیه شدن کرد .بنابر آنچه در تونگ تین اثر تویو آمده است، پو – سو، روابطش را با چین در زمان جانشین وی‌ها محکم کرد، از آن زمان روابط ایران و چین تا پایان سلسله ساسانی ادامه یافت . نتیجه این تماس‌های طولانی و متناوب این شد که چینیان درباره‌ی ایران، سلسله اخبار ویژه‌ای را گرد آوردند که هم اکنون در تاریخ‌نگاری‌های گوناگون سلسله‌های چین پراکنده است . | در آغاز سده پنجم میلادی جماعتی بازرگان و ثروتمند سغدی در سیدان به سر می‌بردند که منشا واژه چینی پو-سو را از نظر منطقی در میان آنان می‌توان جست. گر چه ممکن است این بازرگانان سغدی دقیقاً همان‌هایی نباشند که معرف نام ایران در چین بوده‌اند. نخستین پیوندهای مستقیم میان پو –سو وچین از طریق راه‌های زمینی بوده است در واقع میان سالهای ۴۵۰ تا 460 میلادی قلمروی جنوب متعلق به سلسله سونگ شروع به تجزیه شدن کرد. بنابر آنچه در تونگ تین اثر تویو آمده است، پو – سو، روابطش را با چین در زمان جانشین وی‌ها محکم کرد، از آن زمان روابط ایران و چین تا پایان سلسله ساسانی ادامه یافت. نتیجه این تماس‌های طولانی و متناوب این شد که چینیان درباره‌ی ایران، سلسله اخبار ویژه‌ای را گرد آوردند که هم اکنون در تاریخ‌نگاری‌های گوناگون سلسله‌های چین پراکنده است. برای بیرون کشیدن اطلاعات درباره‌ی کشورهای خارجی آشفته و بی نظم هر بار با حوصله باید مطالب آن را شکافت و دوباره جمع‌بندی کرد. در این نوشتار همین روش برای بیرون کشیدن اطلاعات در باره ایران ساسانی پیگیری پی گرفته شده است.<ref>[https://historylib.com/books/2180 کتابخانه تخصصی تاریخ اسلام و ایران]</ref> | ||
==پانويس == | ==پانويس == | ||