سایکس، سر پرسی مولزورث: تفاوت میان نسخه‌ها

در سپتامبر 1916 با مقاومت عشایر تنگستانی روبرو می‌شود اما در نهایت، آنها را شکست می‌دهد و درپی تصرف ایالت فارس در اکتبر ونوامبر 1916، ژنرال سایکس با عبدالحسین فرمانفرما -والی آن ایالت- وارد شیراز می‌شود. در مارس  1917 است که وثوق الدوله نخست وزیر هوادار انگلیس، پلیس جنوب را پنهانی به رسمیت می شناسد. پلیس جنوب در ذهن ایرانیان وطن دوست، بیانگر خلق وخوی استعماری انگلستان است و در همان روزگار، فریاد روزنامه‌های ایرانی از دست انگلیسها به آسمان بلند است.

سایکس در تاریخ‌نگاری هم دستی دارد. کاری که بی شک، ژنرال انگلیسی با انگیزه‌های متفاوت انجام می‌دهد. در این آثار، او گاهی آشکار و پنهان به انگیزه‌هایش اشاره می‌کند. سایکس یکی از انگیزه خودش را آگاهی بخشیدن به هم قطارانش که در ایران وکشورهای مجاور مشغول خدمت(!) هستند، می‌داند. البته سایکس در لابلای نوشته‌هایش گاه ناچار شده که اذعان کند، "هیچ دولتی به قدر دولت ایران از جنگ بزرگ خسارت و زیان ندیده وهیچ دولتی هم مانند دولت مشارالیها برای حفاظت سرحدات وحمایت رعایای خود این قدر خونسردی و بی کفایتی به خرج نداده است".  سایکس مانند بیشتر مستشرقان، دستی هم در نقل و انتقال آثار هنری و تاریخی کشورمان دارد. او در نطنز چند قطعه کاشی متعلق به یک مسجد قرن چهاردهم می‌خرد  که بعدها آنها را به موزۀ ویکتوریا و آلبرت هدیه می‌کند.  سایکس به تحسین ایرانیان نیز می‌پردازد و می‌نویسد: "در هیچ نقطه‌ای از جهان با ما به این خوبی رفتار نمی‌شود". چنین روایت‌هایی از سایکس موجب شده، نگاه‌های مثبتی را نیز به سوی خود جلب کند. او ایرانی‌ها را مودب، متعارف و ظریف وبذله گو و حاضر جواب می شمارد.