۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز
جایگزینی متن - 'شيخ بهايى' به 'شيخ بهايى'
جز (جایگزینی متن - 'علامه حلى' به 'علامه حلى') |
جز (جایگزینی متن - 'شيخ بهايى' به 'شيخ بهايى') |
||
| خط ۳۲: | خط ۳۲: | ||
«سلطان حسين استرآبادى» فرزند سلطان محمد، عالم و خطيب شيعى، از شاگردان شيخ بهايى است كه پس از پايان تحصيلاتش در اصفهان، به زادگاهش استرآباد بازگشت و در آنجا به تأليف كتاب و ارشاد مردمان پرداخت (جهانبخش، جويا، ص237). | «سلطان حسين استرآبادى» فرزند سلطان محمد، عالم و خطيب شيعى، از شاگردان [[شیخ بهایی، محمد بن حسین|شيخ بهايى]] است كه پس از پايان تحصيلاتش در اصفهان، به زادگاهش استرآباد بازگشت و در آنجا به تأليف كتاب و ارشاد مردمان پرداخت (جهانبخش، جويا، ص237). | ||
او كه پديدآورنده يكى از ترجمه و شرح‌هاى فارسى اعتقادات شيخ بهايى است، از جمله عالمان متعددى است كه نشانه‌هايى از فكر و فرهنگ شيخ و خاندان او را هر يك به نحوى، در منش يا مكتوبات خود، جلوه داده‌اند. | او كه پديدآورنده يكى از ترجمه و شرح‌هاى فارسى اعتقادات [[شیخ بهایی، محمد بن حسین|شيخ بهايى]] است، از جمله عالمان متعددى است كه نشانه‌هايى از فكر و فرهنگ شيخ و خاندان او را هر يك به نحوى، در منش يا مكتوبات خود، جلوه داده‌اند. | ||
وى كه به تعبير خودش در رساله سعديه «واعظ دارالمؤمنين استرآباد» بود، در عمل، يكى از شخصيت‌هاى برجسته دينى عصر صفوى به‌شمار مى‌آيد و ظاهراً به سبب نفوذ كلام و تأثيرى كه در توده‌هاى شيعى ناحيه استرآباد داشته است، برخى شيعه‌ستيزان او را به شهادت مى‌رسانند (همان، ص238). | وى كه به تعبير خودش در رساله سعديه «واعظ دارالمؤمنين استرآباد» بود، در عمل، يكى از شخصيت‌هاى برجسته دينى عصر صفوى به‌شمار مى‌آيد و ظاهراً به سبب نفوذ كلام و تأثيرى كه در توده‌هاى شيعى ناحيه استرآباد داشته است، برخى شيعه‌ستيزان او را به شهادت مى‌رسانند (همان، ص238). | ||
| خط ۵۴: | خط ۵۴: | ||
نگاهى به نگارش‌هاى بازمانده از وى، نشان مى‌دهد كه خود از كسانى بوده كه در آن فضا، از تبرّى صريح روى‌گردان نبوده و بيرون از پرده تقيه مى‌زيسته است (همان). | نگاهى به نگارش‌هاى بازمانده از وى، نشان مى‌دهد كه خود از كسانى بوده كه در آن فضا، از تبرّى صريح روى‌گردان نبوده و بيرون از پرده تقيه مى‌زيسته است (همان). | ||
سال شهادت وى، موافق تصريح بعض منابع، 1082ق بوده است؛ يعنى سى‌ودو سال پس از وفات شيخ بهايى. در بعض منابع نيز 1078ق آمده است (همان، ص241). | سال شهادت وى، موافق تصريح بعض منابع، 1082ق بوده است؛ يعنى سى‌ودو سال پس از وفات [[شیخ بهایی، محمد بن حسین|شيخ بهايى]]. در بعض منابع نيز 1078ق آمده است (همان، ص241). | ||
اين‌كه در يكى از پژوهش‌هاى اخير، سال فوت سلطان حسين استرآبادى در صفحه عنوان و روى جلد كتاب، 1094ق قيده شده است، ظاهراً نادرست و ناشى از اين پندار بوده است كه در ازناى حيات او را دقيقاً شصت سال و ولادت وى را دقيقاً 994ق شمرده‌اند (همان). | اين‌كه در يكى از پژوهش‌هاى اخير، سال فوت سلطان حسين استرآبادى در صفحه عنوان و روى جلد كتاب، 1094ق قيده شده است، ظاهراً نادرست و ناشى از اين پندار بوده است كه در ازناى حيات او را دقيقاً شصت سال و ولادت وى را دقيقاً 994ق شمرده‌اند (همان). | ||
| خط ۷۹: | خط ۷۹: | ||
جهانبخش، جويا، «اعتقادات شيخ بهايى: متن عربى رسالة الاعتقادات شيخ بهاء الدين محمد عاملى (953-1030ق) به همراه سه ترجمه و شرح فارسى آن»، تهران، اساطير، 1387، مقدمه كتاب، از ص237- 244. | جهانبخش، جويا، «اعتقادات [[شیخ بهایی، محمد بن حسین|شيخ بهايى]]: متن عربى رسالة الاعتقادات شيخ بهاء الدين محمد عاملى (953-1030ق) به همراه سه ترجمه و شرح فارسى آن»، تهران، اساطير، 1387، مقدمه كتاب، از ص237- 244. | ||