۱۰۲٬۱۰۶
ویرایش
قصه سلیمان(ع) متنی کهن از حوزه زبانی آذربایجان (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۱۴ مارس ۲۰۲۴، ساعت ۲۱:۱۹
، ۱۴ مارسبدون خلاصۀ ویرایش
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'علیه السلام' به 'علیه‌السلام') |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''قصه سلیمان(ع) متنی کهن از حوزه زبانی آذربایجان''' تألیف ابویعقوب یوسف بن علی بن عمر | '''قصه سلیمان(ع) متنی کهن از حوزه زبانی آذربایجان''' تألیف [[تبریزی، یوسف بن علی|ابویعقوب یوسف بن علی بن عمر تبریزی]]؛ مصحح دکتر [[امامی، علیرضا|علیرضا امامی]] - [[امیری نژاد، اردوان|اردوان امیری نژاد]]؛ قصه سلیمان متنی است کهن از حوزه زبانی آذربایجان. از ویژگی‌های مهم این متن یکی هم درج اشعاری به زبان قدیم آذربایجان است. پژوهشگران متن‌های کهن فارسی، متون تفسیری، داستان‌های قدیمی و محققان تاریخ زبان و دانشجویان زبان و ادبیات فارسی از مخاطبان این کتاب هستند. | ||
==ساختار== | ==ساختار== | ||
| خط ۵۹: | خط ۵۹: | ||
== گزارش محتوا== | == گزارش محتوا== | ||
قصه سلیمان متنی است کهن که تألیف آن میان سال‌های 587 تا 607 ق در آذربایجان به پایان رسیده است. مؤلف، ابویعقوب یوسف بن علی بن عمر | قصه سلیمان متنی است کهن که تألیف آن میان سال‌های 587 تا 607 ق در آذربایجان به پایان رسیده است. مؤلف، [[تبریزی، یوسف بن علی|ابویعقوب یوسف بن علی بن عمر تبریزی]]، مفتی اران و آذربایجان، داستان سلیمان پیامبر را به شیوه مجلس‌گویان آراسته است و در میان آن ابیات و حکایاتی آورده است که شیرینی داستان را بیشتر می‌کند. از ویژگی‌های مهم این متن یکی هم درج اشعاری به زبان قدیم آذربایجان است. پژوهشگران متن‌های کهن فارسی، متون تفسیری، داستان‌های قدیمی و محققان تاریخ زبان و دانشجویان زبان و ادبیات فارسی از مخاطبان این کتاب هستند. | ||
نویسنده این کتاب را به زنی وابسته به دربار اتابکان آذربایجان تقدیم کرده است. این کتاب ظاهرا در پایان قرن ششم و آغاز قرن هفتم هجری تألیف شده است و نثر ساده و نسبتا بی‌پیرایه‌ای دارد و گاهی عبارت‌ها را به زیور سجع آراسته است. در جاهای مختلف نیز، در ارتباط با موضوع داستانی از داستان‌های صوفیان را ذکر کرده است. از ویژگی‌های این متن درج چند دوبیتی در آن است که به گویش قدیم آذربایجان سروده شده و به عنوان یکی از قدیمی‌ترین اسناد این گویش به دست ما رسیده است. | نویسنده این کتاب را به زنی وابسته به دربار اتابکان آذربایجان تقدیم کرده است. این کتاب ظاهرا در پایان قرن ششم و آغاز قرن هفتم هجری تألیف شده است و نثر ساده و نسبتا بی‌پیرایه‌ای دارد و گاهی عبارت‌ها را به زیور سجع آراسته است. در جاهای مختلف نیز، در ارتباط با موضوع داستانی از داستان‌های صوفیان را ذکر کرده است. از ویژگی‌های این متن درج چند دوبیتی در آن است که به گویش قدیم آذربایجان سروده شده و به عنوان یکی از قدیمی‌ترین اسناد این گویش به دست ما رسیده است. | ||