واج‌شناسی شاهنامه: پژوهشی در خوانش واژگان شاهنامه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''واج شناسی شاهنامه: پژوهشی در خوانش واژگان شاهنامه''' تألیف جلال خالقی مطلق؛ یکی از بایسته ترین خویشکاری های پژوهش متن شاهنامه، تعیین خوانش واژه‌های آن است، بدان گونه که خود سراینده می خواند. در این کتاب کوشیده شده با بهره گیری از همه‌ی منابع موجود، از متون کهن گرفته تا بررسی های کنونی، خوانش احتمالی فردوسی تعیین شود.

یکی از بایسته ترین خویشکاری های پژوهش متن شاهنامه، تعیین خوانش واژه‌های آن است، بدان گونه که خود سراینده می خواند. رسیدن بدین هدف، به علت نداشتن متون مشکول از زمان و زیستگاه سراینده، دقیقا انجام پذیر نیست، ولی باید کوشید تا با بهره گیری از همه‌ی منابع موجود، خوانش احتمالی سراینده را که در مواردی خوانش حتمی او و در مواردی خوانش نزدیگ به زمان او خواهد بود، تعیین نمود. منابع موجود را می توان به دو بخش تقسیم کرد: 1- متون کهن؛ 2- بررسی های کنونی. از متون کهن نخست باید از متون پارسی میانه و پهلوی اشکانی و پارتی مانوی نام برد. دیگر از چند متن فارسی از سده‌ی پنجم هجری که در آن‌ها برخی واژه ها حرکت گذاری شده‌اند.  آنچه از این متون تاکنون به دست آمده که کتابت آن‌ها از سده‌ی پنجم هجری است، پنج اثر زیر است:

از میان بررسی های زمان های پسین تر و امروزین باید نخست از کتاب براهین المعجم نام برد که درباره‌ی قافیه و عیوب آن و بویژه تغیین واو و یای روشن و تاریخ تألیف کرده و در آن بیت هایی از آثار سرایندگان کهن، از جمله از شاهنامه گواه آورده است. دیگری فرهنگ شاهنامه انتشار برلین، که همه‌ی واژه‌های شاهنامه را که در چاپ های مکن، مول و فولرس آمده، به خط فارسی و آوانوشت آن‌ها به خط لاتین و برگردان آن‌ها به زبان آلمانی در بر دارد و واژه‌های شاهنامه در لغت فرس و لغت شهنامه از عبدالقادر بغدادی و فرهنگ فولرس را نیز بر آن افزوده است. با آنکه خوانش واژه ها در این فرهنگ از برخی نادرستی‌ها و نارسایی‌ها و کمبود ها برکنار نیست، با این حال این فرهنگ مهم‌ترین مأخذ در پژوهش خوانش واژگان شاهنامه است. دیگر، فرهنگ کوچک پهلوی است که مؤلف آن در جلوی واژگان پارسی میانه، خوانش آن‌ها را در فارسی نیز به خط لاتین ذکر کرده است. در سال های اخیر چند تن از پژوهندگان نیز در این زمینه‌ی خوانش برخی از واژگان شاهنامه پژوهش هایی کرده‌اند که بیشتر بررسی هایی کوتاه و تک نگاری (منوگرافی) اند. آنچه نگارنده می شناسد، در پایان در بخش آبشخور (کتابنامه) یاد شده است. این کتاب کوشیده تا با بهره گیری از همه‌ی منابع موجود، از متون کهن گرفته تا بررسی های کنونی، خوانش احتمالی فردوسی را تعیین کند. برای تعیین خوانش واژه‌های شاهنامه، نخست وضعیت هر واژه در دو دوره که با فاصله‌ی زمانی نسبتا کوتاهی پیش و پس از شاهنامه قرار گرفته اند، بررسی شده است: دوره نخست، زبان پارسی میانه است که گهگاه گونه‌ی پارتی و مانوی آن هم افزوده شده است و در مورد نام کسان گه ریخت اوستایی و اینجا و آنجا ریخت پارسی باستان نیز آورده شده است. البته مواردی هم هست که گونه‌ی پارسی میانه و پارتی یک واژه در دست نیست. دوره‌ی دوم، متن پنج دستنوشته از سده‌ی پنجم هجری است که قبلا معرفی شدند. در اینجا نیز مواردی هست که واژه‌ی این کتاب در هیچ یک از این پنج اثر نیامده است. خوانش واژگان در این دو دوره، در کنار توانش قافیه در خود شاهنامه، مهم‌ترین ملاک دستمایه‌ی نویسنده در تعیین خوانش احتمالی یا حتمی واژگاه شاهنامه است.<ref> [https://historylib.com/books/2643 ر.ک: کتابخانه تخصصی تاریخ اسلام و ایران] </ref>