صحیفه جعفری (شرح احوال امامزاده ابوجعفر عریضی در یزد): تفاوت میان نسخه‌ها

'''صحیفۀ جعفری (شرح احوال امامزاده ابوجعفر عریضی در یزد)''' تألیف [[حسيني کاظمي، محمد بن ناصر الحق|سید محمدحسینی کاظمی نوربخش]]؛ با تصحیح [[ابوئي مهريزي، محمدرضا|محمدرضا ابوئی مهریزی]]؛ در احوال امامزاده [[ابوجعفر محمد عریضی]] (در گذشته‌ی 424ق) است و مدفن این امامزاده که در شهر یزد واقع شده، آرامگاه برخی بزرگان، از جمله شماری از افراد دودمان حمّویی می‌باشد  . این اثر که تنها بخشی از آن باقی مانده است، در سال 962 ق مقارن با ایام سلطنت شاه طهماسب توسط [[سید محمد نوربخش]] از سلسله ی نوربخشیه برای شاه نعمت‌الله یزدی معروف به «باقی» از احفاد [[شاه نعمت‌الله ولی|شاه نعمت‌الله ولی]] نگاشته شده است، و نمونه ای از پیوند و تعامل میان جریان‌های گوناگون طریقت مشرب به شمار می‌رود.

اهمیت جایگاه مذهبی و اجتماعی سادات علوی در جهان اسلام و ایران باعث گشته است تا طیف وسیعی از مناسبات و جنبش های اجتماعی در جوامع اسلامی حول محور ایشان صورت پذیرد. گذشته از نقش بارز مدارس و مساجد جامع در تمرکز حیات فکری و مذهبی شهرها، ارادت به سادات و مزارات ایشان به عنوان نماد برجسته‌ای از علایق و عواطف مذهبی مردم، گونه ی دیگری از نهادهای دینی را در حیات مدنی جوامع اسلامی یعنی مزار امامزادگان رقم زد. این مسأله خود تأثیر بسزایی در شکل‌گیری شاخه ی مهمی از ادبیات اسلامی مشتمل بر کتب انساب و مزارات داشت هاست.