ولایت فقیه: ولایت فقاهت و عدالت: تفاوت میان نسخه‌ها

{{کاربردهای دیگر|ولایت فقیه (ابهام‌ زدایی)}}

ظرافت موضوع ولایت فقیه از سویی و هجوم فکری و فرهنگی بیگانگان از سوی دیگر، باعث ایجاد تردید و تزلزل و طرح پرسش ها و شبهاتی در این زمینه گردیده.

بخش اول نکاتی درباره شخصیت عرفانی امام، جامعیت ایشان در دین و برتری ایشان نسبت به سایر سالکان و عارفان بیان می‌کند. بخش دوم به بررسی مراحل تکامل تاریخی علم فقیه و ولایت فقیه می‌پردازد. در این فصل بیان می‌شود که نقطه اوج این تکامل توسط [[موسوی خمینی، سید روح‌الله|امام خمینی]] صورت گرفته است. بخش سوم توضیحاتی درباره نهضت امام خمینی از ابتدای شکل گیری آن، الگوبرداری آن از نهضت عاشورا و خصوصیات امام و اهداف ایشان از این قیام را بیان می‌کند. و نهایتا بخش چهارم به چگونگی حفظ دستاورد مهم و ارزشمند امام(ره)  یعنی حکومت اسلامی می‌پردازد.

در زندگی 90 ساله و پربرکت امام دو دهه بسیار مهم وجود دارد که مخصوص ایشان است و دیگران ندارند. یکی دهه غیب و عرفان که مربوط به جوانی ایشان است(38-27). در این سال‌ها حضرت امام کتاب های عمیق عرفانی را نوشتند.

دهه دوم دهه شهادت و اوج رهبری ایشان است که از سال 1357 آغاز تا 1368 ادامه می یابد. امام در این دهه جهان سیاسی معاصر را زیر و رو می‌کند.

یکی از تفاوت‌های امام با عالمان دیگر در باب شرایط ولی فقیه است.دیگران شرایط ولی فقیه را حصولی می دانستند. ولی امام بخشی از آن را حصولی و بخش مهم دیگر را تحصیلی می دانند. یعنی اینگونه نیست که تنها در صورتی که مردم حاضر باشند و شرایط بدون خطر فراهم باشد، باید به تأسیس حکومت اسلامی مبادرت کرد، بلکه باید این شرایط را به دست آورد.

فرق امام راحل با عالمان دیگر این بود که آنان می گفتند: «مردم قیام کنید.» و می‌خواستند مردم را از پشت  سر سوق بدهند، اما امام امّت خود جلو افتاد.

تأثیر نهضت عاشورا بر نهضت امام خمینی: مبدأ مهم شکل گیری انقلاب اسلامی روز 12محرم بود که 15خرداد نام گرفت. حضرت امام پیش از دیگران، هم مبدأ فاعلی این نهضت را و هم مبدأ غایی آن را بررسی کرد، لذا پس از پیروزی انقلاب اسلامی بطور مکرر توصیه می‌فرمود که نام کربلا و یاد امام حسین(ع)  را احیا کنید. بنابراین، شروع انقلاب اسلامی، دوام آن، محورهای اصلی پیام های رهبر انقلاب، وصیت ها و توصیه‌های ایشان پس از پیروزی انقلاب در جریان نهضت جهانی سالار شهیدان خلاصه می شد.

اگر کسی بخواهد خود را سالک کوی امام و پیرو خط آن حضرت بداند،باید زمان و زمانه را کاملاً بشناسد، سیاست‌های داخل و خارج را به خوبی درک کند و در این درک، هوا و هوس او را همراهی نکند. بنابراین حتی معصوم بودن امام و رهبر نیز به  تنهایی برای حفظ نظام اسلامی کافی نیست، بلکه آنچه جامعه دینی را نگاه می دارد، حضور مردم است و آنچه مردم را در صحنه حاضر نگاه می دارد، رشد فرهنگی و فکری مردم می‌باشد.