۱۰۶٬۳۳۱
ویرایش
(صفحهای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NUR104680J1.jpg | عنوان = دیوان سلمان ساوجی(سلمان ساوجی، سلمان بن محمد) | عنوانهای دیگر = | پدیدآورندگان | پدیدآوران = سلمان ساوجی، سلمان بن محمد (نويسنده) حالت، ابو القاسم (مصحح) حالت، ابو القاسم ( مقدمه نويس) کرمی، ا...» ایجاد کرد) |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''دیوان سلمان ساوجی'''، نوشته ملکالشعراء خواجه | '''دیوان سلمان ساوجی'''، نوشته ملکالشعراء خواجه جمالالدین سلمان بن خواجه علاءالدین محمد ساوجی معروف به «سلمان ساوجی» (770-709ق)، از شعرای بزرگ، بهویژه از قصیدهسرایان ممتاز ادب فارسی است. این دیوان قصاید (قصیده مصنوع)، غزلیات، ترجیعبندها و ترکیببندها، قطعات، رباعیات و مثنویات (با دو مثنوی «فراقنامه» و «داستان جمشید و خورشید») را در بر دارد و با مقدمه و تصحیح ابوالقاسم حالت و به کوشش احمد کرمی چاپ شده است. | ||
ابوالقاسم حالت مقدمه مبسوطی را درباره تاریخ ایران در زمان حیات سلمان و شعر او ویژه نموده است؛ او در آغاز، به بهانه گرایش مذهبی سلمان به تشیع، شرحی از احوال ایلخانان مغول و اسلام آوردن آنان و گرایشهایی که به مذاهب اهل سنت و یا تشیع مییافتند، داده است و از سلاطینی همچون غازان خان، اولجایتو (سلطان محمد خدابنده) و ابوسعید بهادر خان آغاز میکند و در ادامه، به پادشاهی جلایریان (شیخ حسن بزرگ و سلطان اویس) و آل مظفر (شاه شجاع و شاه محمود) میپردازد. سپس، انواع قالبهای شعری سلمان را ارزیابی میکند و نمونههایی از آنها را گواه میآورد و در آخر، دو مثنوی «فراقنامه» و «جمشید و خورشید» و مشرب مذهبی او را بررسی میکند<ref>ر.ک: مقدمه محقق، ص120-5</ref>. | ابوالقاسم حالت مقدمه مبسوطی را درباره تاریخ ایران در زمان حیات سلمان و شعر او ویژه نموده است؛ او در آغاز، به بهانه گرایش مذهبی سلمان به تشیع، شرحی از احوال ایلخانان مغول و اسلام آوردن آنان و گرایشهایی که به مذاهب اهل سنت و یا تشیع مییافتند، داده است و از سلاطینی همچون غازان خان، اولجایتو (سلطان محمد خدابنده) و ابوسعید بهادر خان آغاز میکند و در ادامه، به پادشاهی جلایریان (شیخ حسن بزرگ و سلطان اویس) و آل مظفر (شاه شجاع و شاه محمود) میپردازد. سپس، انواع قالبهای شعری سلمان را ارزیابی میکند و نمونههایی از آنها را گواه میآورد و در آخر، دو مثنوی «فراقنامه» و «جمشید و خورشید» و مشرب مذهبی او را بررسی میکند<ref>ر.ک: مقدمه محقق، ص120-5</ref>. |