حدیث بندگی و دلبردگی: تفاوت میان نسخه‌ها

حدیث بندگی و دلبردگی (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۶ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۳:۲۹

۳٬۲۱۶ بایت اضافه‌شده ، ‏۱۶ دسامبر ۲۰۲۳

بدون خلاصۀ ویرایش

Hbaghizadeh

دیوان‌سالاران، مدیران

۱۰۹٬۲۶۹

ویرایش

@@ خط ۳۸: / خط ۳۸: @@
 دیدگاه اندیشوران و فیلسوفانی در مورد گفت‌وگوی انسان با خدا طرح می‌شود:
-ما هنگامی که با خدا سخن می‌گوییم وارد همین دیالوگ و ارتباط زبان می‌شویم؛ یعنی علاوه بر رابطه علّی - معلولی و خالقی - مخلوقی، رابطه دیگری با خداوند برقرار می‌کنیم و خداوند را به نحوی مطبوع‌تر و دل‌پذیرتر در خانه عقل و ضمیر و وجدان خود می‌يابیم و با او احساس نزدیکی می‌کنیم و از طريقٍ زبان که انسانی‌ترین و اعتباری‌ترین ساخته‌ها و دستاوردهای خودِ ماست, خود را به او پیوند می‌دهیم. او را ثنا می‌گوييم، ازاو خواهش می‌کنیم... (ص ۱۱۶)<ref>باقریان موحد، سید رضا، ص119-120</ref>
+ما هنگامی که با خدا سخن می‌گوییم وارد همین دیالوگ و ارتباط زبان می‌شویم؛ یعنی علاوه بر رابطه علّی - معلولی و خالقی - مخلوقی، رابطه دیگری با خداوند برقرار می‌کنیم و خداوند را به نحوی مطبوع‌تر و دل‌پذیرتر در خانه عقل و ضمیر و وجدان خود می‌يابیم و با او احساس نزدیکی می‌کنیم و از طريقٍ زبان که انسانی‌ترین و اعتباری‌ترین ساخته‌ها و دستاوردهای خودِ ماست, خود را به او پیوند می‌دهیم. او را ثنا می‌گوييم، ازاو خواهش می‌کنیم... (ص ۱۱۶)
+بخش دیگر کتاب، متنی است با عنوان معشوق محتشم که در آن برخی از مضامین بلند عارفانه دعای امام حسین(ع) در روز عرفه بیان شده است:
+دعایی که ما در این‌جا درباره‌اش سخن می‌گوييم؛ دعایی است که عین هم‌نشینی و عين حضور در محضر خداوند محبوب است، نه چون طلبی از
+بدهکاری، بل چون مصاحبتی با معشوقی؛ از این روآدمی‌از طولانی شدنش ملول نمی‌گردد.... (ص ۱۵۷)
+فلسفه دعا بخش دیگری از این اثر است که در آن، فلسفه و حکمتِ نيایش و مناجات به درگاه حضرت حق تبیین می‌شود، تا در پرتو آن آشکار شود که امر یا دعوت به دعا چه جهان‌بینی‌ای را به وجود می‌آورد و چه تفکری را نفی و طرد می‌کند:
+خواندنِ خدا برای ما ابزاری برای زندگی نیست. بلکه ابراز بندگی است. هم‌چنین دعا جای تلاش و تصرف در نیروهای جهان را نمی‌گیرد و
+به منزله رقیبی برای طبیعت و عقل نیامده است؛ همه زندگيِ ما باید مقرون به روحیه دعایی باشد. (ص ۱۸۵)
+توفیق دیدار و طلبِ یقین، عنوانِ مقاله‌ای دیگر است که در آن درباره مهم‌ترین خواسته و هدفی که آدمی در مناجات و نیایش دارد؛ یعنی توفیق دیدار حضرت حق بحث شده است:
+فقط یک بار ممکن است که نگاهِ خداوند با نگاه ما تلاقی کند و اين تنها حظِّ ما در تمام عمرمان باشد؛ حلاوت مسئله هم در همین جاست که آدمی نمی‌داند که آن یک بارکی است؟! (ص ۲۰۵)
+کمند لطف، عنوان مقاله دیگر کتاب است که در آن دیدگاه مولوی در خصوص دعا و نیایش در کتاب مثنوی بیان شده است و در پایان پاره‌ای از دعاهای مثنوی آمده است:
+مثنوی بدون ذکر خدا و نعت پیامبر(ص) شروع شده است. برخلاف رسم شاعران و نویسندگان دیگرکه به طور کلیشه‌ای و مقاله‌وار ابندا به دعا و ثنایِ باری و سپس به مدح اولیا و پیشوایان دینی می‌پردازند. با این همه، نام و یاد حدا و دوستان و اولیای الهی در تمام مثنوی جاری است.(ص ۲۱۹)
+دعای عارفان و پرتوی از دعای عرفه، بخش‌های پایانی این اثر می‌باشد که محصول یک پرسش و پاسخ دانشجویی بوده و در آن به پرسش‌های زیر
+پاسخ داده شده است:
+#جایگاه دعا در جهان‌بینی اسلامی چیست؟
+#آیا از خدا چیزهای دیگر خواستن شرک است؟
+#دعای عرفه چه ویژگی‌ها و لطایفی دارد؟ <ref>باقریان موحد، سید رضا، ص119-122</ref>