مجموع رسائل اليواقيت في علوم الحديث: تفاوت میان نسخه‌ها

| موضوع =حدیث - احادیث اهل سنت - مجموعه‏ها - حدیث - علم الدرایه - احادیث ضعیف - حدیث - علم الرجال

سیوطی سپس، اصح أسانید اهل بیت (ع)، ابوبکر، عمر، ابو هریرة، ابن عمر، عایشه، زهری، ابن مسعود، انس بن مالک، مکیّین، اهل مدینه، یمانیّین، شامیّین، مصریّین و خراسانیّین را برمی‌شمرد و داوری برخی از عالمان را در باره صحیحترین اسنادها ذکر می‌کند.<ref>ر.ک: همان، ص88-79</ref>‏او از برخی دیگر از اسانید با عنوان «أوهَی الأسانید» یاد می‌کند.<ref>ر.ک: همان، ص92-88</ref>‏سیوطی در ادامه، اصح أسانیدی را که برخی از  عالمان و محدثان بزرگی مانند ذهبی، ابن حجر و دیگران اختیار کرده‌اند، ارائه می‌نماید.<ref>ر.ک: همان، ص97-92</ref>‏  

این اثر، اجازه‌نامه‌ای از أبو الإسعاد محمد عبد الحی کتانی (1382-1302) است که سلسله شیوخ خود را در آن نام برده است.

کتانی این اجازه‌نامه را به درخواست یکی از شاگردانش به نام «محمد بنغزوز قاسمی هاملی جزایری»که از وی اجازه روایت می‌خواسته است و او اجابتش نموده است، می‌نویسد. کتانی به او برای همه مرویات، مقروئات، مسموعات و مَجازاتی که از نزدیک به پانصد مرد و زن (از سرزمین‌های مغرب دور و وسط و نزدیک، حجاز، مصر، شام، عراق، یمن و هند) به وی رسیده است، اجازه نقل قول می‌دهد. عبد الحی نام ایشان را از شیوخ نزدیک به خود، مانند پدرش «ابو المکارم محمد کتانی» و داییَش «جعفر بن ادریس کتانی» آغاز می‌کند.<ref>ر.ک: همان، ص206-206</ref>‏

عثمانی این رساله را در باب مناقشه در عمل به حدیث ضعیف و شرایط نوشته است.  

نویسنده مناقشه را در جایی می‌بیند که آن حدیث فقط به یک وجه روایت شده باشد وگرنه، ملحق به حدیث صحیح می‌شود. عثمانی در آغاز، آرای برخی عالمان برجسته اهل سنت (مانند سیوطی، ابن حزم، ابن تیمیه، ابن حجر، بیهقی و ابن جوزی) را در مسأله حدیث ضعیف نقل می‌کند<ref>ر.ک: متن کتاب، ص246-240</ref>‏و در آخر می‌گوید: ما در کتاب‌های فقهی قولی را می‌بینیم که حدیث بزرگان فن نیز آن را تایید می‌کند در حالی که سند آن برای ما ناشناخته است. باید گفت که ندانستن ما دلیلی برای ضعف آن حدیث نمی‌شود چرا که در این زمانه، به جز نام، اثری از بسیاری از کتاب‌های حدیثی و  رجال باقی نمانده است. از سوی دیگر، اگر هم ضعف یک حدیث، مسلّم گرفته شود، موافقتش با قیاس فقیهان، خود، قرینه‌ای بر ترجیح پذیرش آن خواهد بود.<ref>ر.ک: همان، ص247-246</ref>‏