۱۰۶٬۳۳۳
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
جز (جایگزینی متن - '↵↵|' به ' |') برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴۳: | خط ۴۳: | ||
}} | }} | ||
''' | '''اِبْن‌ِ عَمْرِو تِهامى، ابوعبدالله محمد''' (د 1244ق/1828م)، فقيه مالکى، اديب، لغت شناس، خطيب و شاعر مغربى. | ||
نيای بزرگش عمرو ابن قاسم اوسى، فقيهى صالح و از اندلسيانى بود که پس از سقوط اندلس، در دوران حکومت سعديان (876-1056ق/1471-1646م) به رباط مهاجرت کردند و چون از نسل اوس و منسوب به سعد بن معاذ انصاری بودند، «تِهامى»، «اوسى» و احياناً «انصاری» نيز خوانده مى‌شدند. | نيای بزرگش عمرو ابن قاسم اوسى، فقيهى صالح و از اندلسيانى بود که پس از سقوط اندلس، در دوران حکومت سعديان (876-1056ق/1471-1646م) به رباط مهاجرت کردند و چون از نسل اوس و منسوب به سعد بن معاذ انصاری بودند، «تِهامى»، «اوسى» و احياناً «انصاری» نيز خوانده مى‌شدند. | ||
| خط ۶۵: | خط ۶۱: | ||
از آنجا که در 1238ق در شهر فاس بوده است، به نظر مى‌رسد که وی نزديک به دو دهه از پرثمرترين سال‌های خود را در خارج از زادگاه خويش سپری کرده باشد. | از آنجا که در 1238ق در شهر فاس بوده است، به نظر مى‌رسد که وی نزديک به دو دهه از پرثمرترين سال‌های خود را در خارج از زادگاه خويش سپری کرده باشد. | ||
ابن عمرو فقيهى زاهد و اديبى وارسته، در زندگى سخت کوش و در معاشرت با مردم نيک محضر بود. رويى خوش داشت و با تهيدستان مهربانى مى‌کرد. | ابن عمرو فقيهى زاهد و اديبى وارسته، در زندگى سخت کوش و در معاشرت با مردم نيک محضر بود. رويى خوش داشت و با تهيدستان مهربانى مى‌کرد. | ||
| خط ۷۲: | خط ۶۷: | ||
عبور وی از فاس، به هنگام مراجعت از سفر مشرق، با درگذشت سليمان بن محمد مقارن بود، و در مراسمى که با حضور جمع کثيری از علما و اعيان و رجال مغرب برگزار شد، بيعت نامه سلطان عبدالرحمان بن هشام به دستخط ابن عمرو تحرير شد. | عبور وی از فاس، به هنگام مراجعت از سفر مشرق، با درگذشت سليمان بن محمد مقارن بود، و در مراسمى که با حضور جمع کثيری از علما و اعيان و رجال مغرب برگزار شد، بيعت نامه سلطان عبدالرحمان بن هشام به دستخط ابن عمرو تحرير شد. | ||
==مناصب== | ==مناصب== | ||
| خط ۸۱: | خط ۷۴: | ||
وی بيشتر به مطالعه و بحث و تدريس مى‌پرداخت. به همين دليل، چيزی جز يک ديوان شعر و چند مجموعه يادداشت از خود به يادگار نگذاشته است. | وی بيشتر به مطالعه و بحث و تدريس مى‌پرداخت. به همين دليل، چيزی جز يک ديوان شعر و چند مجموعه يادداشت از خود به يادگار نگذاشته است. | ||
==روایت حدیث، فقه، لغت== | ==روایت حدیث، فقه، لغت== | ||
| خط ۹۵: | خط ۸۶: | ||
در اصول فقه نيز تبحر داشت، با تصوف و عرفان، آشنا بود، چنانکه در ملاقات با محمد بن عمر شاذلى، پير طريقت شاذليه، از او اجازه گرفت و به او اجازه داد. | در اصول فقه نيز تبحر داشت، با تصوف و عرفان، آشنا بود، چنانکه در ملاقات با محمد بن عمر شاذلى، پير طريقت شاذليه، از او اجازه گرفت و به او اجازه داد. | ||
در لغت، راوی قاموس بود و از زبيدی (د 1205ق/1791م) شارح آن، با يک واسطه روايت مى‌کرد. | در لغت، راوی قاموس بود و از [[مرتضی زبیدی، محمد|زبيدی]] (د 1205ق/1791م) شارح آن، با يک واسطه روايت مى‌کرد. | ||
| خط ۱۰۹: | خط ۱۰۰: | ||
مراکشى قصيده رائيّه 37 بيتى او را نيز آورده است. اين قصيده را ابن عمرو در تقريظ حواشى استادش ابوعبدالله محمد رهونى بر کتاب الرحله العيّاشيّه که خود راوی آن بوده، سروده است. اشعار وی از ذوق شاعرانه چندان بهره‌ای ندارد. | مراکشى قصيده رائيّه 37 بيتى او را نيز آورده است. اين قصيده را ابن عمرو در تقريظ حواشى استادش ابوعبدالله محمد رهونى بر کتاب الرحله العيّاشيّه که خود راوی آن بوده، سروده است. اشعار وی از ذوق شاعرانه چندان بهره‌ای ندارد. | ||
==سفر حج== | ==سفر حج== | ||