۱٬۱۲۴
ویرایش
←هجوسرایى و هزل گویى
| خط ۱۱۳: | خط ۱۱۳: | ||
طرفه آنکه در میان کسانى که هجو شده‌اند، برخى از استادان او و از آن جمله کمال‌الدین شهرزوری و نیز پدر خودش به چشم مى‌خورند. | طرفه آنکه در میان کسانى که هجو شده‌اند، برخى از استادان او و از آن جمله کمال‌الدین شهرزوری و نیز پدر خودش به چشم مى‌خورند. | ||
این رفتار و نیز میل به باده‌نوشى و فرو نهادن فریضه دینى، موجب گردید که وی به | این رفتار و نیز میل به باده‌نوشى و فرو نهادن فریضه دینى، موجب گردید که وی به بددینى و کفر متهم شود، چنانکه سبط ابن جوزی همنشینى با ابن عنین را یکى از گناهان بزرگ الملک المعظم شمرده است و گوید: آنگاه که ابن عنین مدتى گوشه‌نشینى اختیار کرد و به عبادت مشغول شد، رفتار وی را به جد نگرفتند و الملک المعظم با ارسال اسباب لهو و لعب پیام داده که با آنها به عبادت پردازد. | ||
با این حال وی پس از آنکه بر مسند وزارت تکیه زد، درستکاری و صداقت خویش را نشان داد و منابعى که به | با این حال وی پس از آنکه بر مسند وزارت تکیه زد، درستکاری و صداقت خویش را نشان داد و منابعى که به بددینى او اشاره کرده‌اند، این نکته را از یاد نبرده‌اند. خود وی نیز مدّعى درست کرداری و راستى خویش بود و تبعید از دمشق را نتیجه راستى و درستى که به گفته خود، تنها گناهش بود، مى‌دانست. | ||
شرف‌الدین در سروده‌های هجوآمیز خویش رو به سوی مردم عادی داشت. اقبال مردم و ستایش بسیار از شعر او از همین جا سرچشمه مى‌گرفت، چنانکه قطعه‌هایى از شعر او را برخى از مردم گردآورده بودند. | شرف‌الدین در سروده‌های هجوآمیز خویش رو به سوی مردم عادی داشت. اقبال مردم و ستایش بسیار از شعر او از همین جا سرچشمه مى‌گرفت، چنانکه قطعه‌هایى از شعر او را برخى از مردم گردآورده بودند. | ||