الفریدة (و هي الألفیة النحویة للجلال السیوطي): تفاوت میان نسخه‌ها

جز
جایگزینی متن - ' '''' به '''''
جز (جایگزینی متن - ' '''' به ''''')
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه
 
خط ۲۴: خط ۲۴:
| پیش از =  
| پیش از =  
}}
}}
'''الفريدة (و هي الألفية النحوية للجلال السيوطي) '''، نوشته [[سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌بکر|جلال‌الدین سیوطی]] (911-849ق) است. این فریده دربردارنده هزار بیت شعر است که 600 بیت آن خلاصه‌شده الفیه ابن مالک است که [[سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌بکر|سیوطی]] نیز 400 بیت دیگر از سروده‌های خود بدان افزوده است که به گفته او این افزوده‌ها، قاعده‌ها و نکته‌هایی هستند که محصلان دانش عربی از دانستنشان بی‌نیاز نیستند<ref>ر.ک: صفحه آغازین کتاب</ref>.
'''الفريدة (و هي الألفية النحوية للجلال السيوطي)'''، نوشته [[سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌بکر|جلال‌الدین سیوطی]] (911-849ق) است. این فریده دربردارنده هزار بیت شعر است که 600 بیت آن خلاصه‌شده الفیه ابن مالک است که [[سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌بکر|سیوطی]] نیز 400 بیت دیگر از سروده‌های خود بدان افزوده است که به گفته او این افزوده‌ها، قاعده‌ها و نکته‌هایی هستند که محصلان دانش عربی از دانستنشان بی‌نیاز نیستند<ref>ر.ک: صفحه آغازین کتاب</ref>.


گفته می‌شود که شهرت الفیه [[سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌بکر|سیوطی]] کم از الفیه ابن مالک ندارد. هر دو در کتابشان از اقوال قدیمیان نحوی بهره گرفته‌اند. تعداد این نحویان در نزد هر دو نویسنده به دوازده نفر می‌رسد. یکی از نکته‌های تمایز دو الفیه در این است که ابن مالک شاهد مثال‌هایی را از آنچه که نحویان از گفته‌های عرب نقل کرده‌اند در الفیه‌اش آورده است، اما [[سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌بکر|سیوطی]] بدون این‌گونه تمثیل‌ها به تطبیق قاعده‌های نحوی در الفیه‌اش پرداخته است<ref>ر.ک: سلیمان حموده، طاهر، ص‌17</ref>.  
گفته می‌شود که شهرت الفیه [[سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌بکر|سیوطی]] کم از الفیه ابن مالک ندارد. هر دو در کتابشان از اقوال قدیمیان نحوی بهره گرفته‌اند. تعداد این نحویان در نزد هر دو نویسنده به دوازده نفر می‌رسد. یکی از نکته‌های تمایز دو الفیه در این است که ابن مالک شاهد مثال‌هایی را از آنچه که نحویان از گفته‌های عرب نقل کرده‌اند در الفیه‌اش آورده است، اما [[سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌بکر|سیوطی]] بدون این‌گونه تمثیل‌ها به تطبیق قاعده‌های نحوی در الفیه‌اش پرداخته است<ref>ر.ک: سلیمان حموده، طاهر، ص‌17</ref>.