جستاری در حسبنا کتاب الله: تفاوت میان نسخه‌ها

== ساختار==

نویسنده در مقدّمه‌ی کوتاه شش صفحه‌ای به خوبی از ماهیّت این سخن سخن گفته و حقیقت درونی آن را واکاوی کرده است، ریشه‌ها و علل بیان آن را جستجو نموده و نتایج آن را هم به خوبی بیان داشته است، ضمن این که مشابه آن سخن را به نوعی دیگر در جامعه‌ی امروزی دیده و به طور جدّی نسبت به عواقب آن نیز هشدار داده است. در آغاز مقدّمه می‌گوید: «حسبنا کتاب الله». کتاب خدا، یعنی قرآن ما را کافی و بسنده است. این سخنی است شهیر از خلیفه ی دوّم جناب عمر بن خطاب. منابع و مآخذ معتبر هر دو فرقه ی شیعه و سنّی هم از آن با صراحت تمام یاد می‎‌کنند و این سخن را آشکارا به همان فرد مذکور نسبت می‌دهند. صورت عبارت شیک و مجلسی و بسیار زیبا و فریباست، به‌گونه ‌ای که نشان از باور به قرآن و اعتقاد تام به  کتاب خداوند دارد ولی وقتیکه آن را به دقّت تحلیل و تجزیه می‌کنیم و به‌ خوبی می‌شکافیم می‌یابیم که یکی از خطرناکترین و بی مایه‌ترین سخنهای ممکن است که از یک فرد احتمالاً دیندار و معتقد ممکن است صادر شود. وقتیکه درون قرآن را می‌کاویم و آیات آن را مورد مداقّه و تدبر قرار می‌دهیم می‌یابیم که در الفاظ قرآن چیزی غیرازآن بیان ‌شده و در حقیقت این سخن از منظر قرآن که به ‌زعم او «کافی» است کاملاً باطل و سخیف و بی‌اعتبار است<ref>مقدمه، صص 8-7</ref>.

امّا به نقل تاریخ و آنچه که به طور مستند در احادیث صحیح السّند وجود دارد که رمنابع شیعه و سنّی هر دو آن را روایت کرده‌اند، شخص عمر در آن روز خاص در بستر بیماری پیامبر تنها به این قول بسنده نکرد، بلکه جسارتی کفرآمیز به ساحت مقدّس پیامبر خدا داشت که قهراً قابل بخشش و گذشت نیست. با این حال نویسنده ی ارجمند در بخش مربوط به حجّیّت پیامبر 20 آیه را سند قرار می‌دهد که پیامبر در هر حالی نماینده ی خدا و سخن او در هر حالی سخنان خداوند است، و این که جاهلی به سخن پیامبر نسبت هزیان بدهد نشان از بلاهت و کفر او دارد، بماند که این سخن نشان از آن دارد که یا آیات قرآن را نفهمیده است و یا آنکه به قرآن باور نداشته است، گر چه هیچ سندی وجود ندارد که به شخص پیامبر نیز ایمان قاطعی داشته است، که فرار او در جنگهای متعدّد از جمله اُحد نشانی تمام از این بی باوری است.