انتقاد و انتقادپذیری: تفاوت میان نسخه‌ها

باید دانست تا زمانی که با دیگران زندگی  میکنیم و با آنان رابطه داریم، انتقاد می شنویم و چون در انتقاد معایب ما مطرح می شود، تلخ است.

متأسفانه  دوستی‌ها غالباً باعث می شود که  کاستیها  کمرنگ دیده شود. به گفته [[موسوی خمینی، سید روح‌الله|امام خمینی]]: «مثلاً یک پدر و مادری که بچه شان را خیلی دوست دارند، این هر چه  میبیند، خوبی  میبیند از او اصلاً غفلت  میکند از این که در این بدی باشد.» این طبیعت آدمی است نسبت به آنچه دوست دارد و از طرفی اگر هم دوستان ما آنقدر بر عواطف خود مسلط باشند که بتوانند حقیقت را ببینند، ملاحظات گوناگون آنان را از گفتن عیب هایمان باز می دارد.

انتقاد به معنای خرده گیری و بیان عیب ها، حق همگان است. بدین معنا که هر کس  میتواند اگر عیبی یافت، بر آن انگشت بگذارد و درباره آن داوری کند. گاه درباره این حق، که به ظاهر مسلّم است تردیدهایی جدّی صورت  میگیرد و قیدهایی افزوده می شود تا دایره منتقدان یا انتقادشوندگان محدود شود و کسانی از انتقاد کردن باز داشته شوند و یا کسانی از مورد انتقاد واقع شدن رهایی یابند. مهمترین این تردیدها دو گونه است: برخی عده ای را فراتر از انتقاد قرار  میدهند و برخی صلاحیت همه منتقدان را زیر سؤال می برند. در اینجا، با طرح دو گزاره به این تردیدها پاسخ داده می‌شود:

در پایان به آدابی اشاره می شود که می‌توانند منتقد را از برخی گمراهی ها بازدارند که عبارتند از: