تاريخ الأدب العربي (عمر فروخ): تفاوت میان نسخه‌ها

از ویژگی‌های کتاب، بحث از بلاد عرب و ویژگی‌های طبیعی و اجتماعی آن، زندگی قبیله‌ای و جایگاه زن، حیات روحی و حیات سیاسی و نفوذ اجنبی پیش از ورد به مباحث اصلی است.

مشهور است که [[امام على(ع)|امام علی(ع)]] دیوانی دارد که قریب به 1400 بیت در آن است. بیشتر ابیات این دیوان با بلاغتی که [[امام على(ع)|علی بن ابی‌طالب(ع)]] به آن مشهور است مطابقت ندارد. صحیح آن است که [[امام على(ع)|علی(ع)]] بر شعر توانا بوده، اما اکثر اشعاری که به‌دست ما رسیده منسوب به اوست و بیشترش به‌دروغ نسبت داده شده است. البته بدون شک [[امام على(ع)|علی(ع)]] خطیبی توانا و از مشاهیر خطبا بوده است؛ خطبه‌های پراکنده آنحضرت در کتب ادبی و خطبه‌‌های گردآمده در نهج‌البلاغه دلیل بر این مطلب است. اکثر خطبه‌های [[امام على(ع)|علی بن ابی‌طالب(ع)]] قصار و کوتاه، موجز، دارای جمله‌های کوتاه، ترکیب محکم، جامع وجوه بلاغت، با نیات و اغراض روشن و حکمت‌های فراوان است. حکمت‌هایی که در خلال خطبه‌های [[امام على(ع)|امام علی(ع)]] ذکر شده جداً فصیح و بلیغ است. کلام [[جاحظ، عمرو بن بحر|جاحظ]] در این رابطه تو را کفایت می‌کند: [[امام على(ع)|امام علی بن ابی‌طالب(ع)]] می‌گوید: «قیمة کل انسان ما یحسن»: ارزش هرکسی همان است که می‌داند. در همه کتاب ما، اگر جز این یک جمله نبود کافی و قانع‌کننده بود<ref>ر.ک: همان، ص309</ref>‏.