حدیث (حکیمی): تفاوت میان نسخه‌ها

}}

   

حکیمی معتقد است که دین بر پایه دو اصل شناخته می‌شود؛ یکی تعقل (خردورزی، بکارگیری عقل، خوب فکر کردن)، یعنی شناخت دین با درک مستقل شخصی و نظر استقلالی و استدلالی، که از آن به «تحقیق (اجتهاد) در اصول (عقاید)» تعبیر می‌شود، و تقلید صرف در این مرحله، یعنی در اصول عقاید (بر خلاف احکام فرعی)، جایز نیست... پایه دوم دین شناسی، استناد است، یعنی رجوع به منابع اصلی دین و دین شناسی؛ و اهمیت این دو شالوده تا آنجاست که هرگونه دین شناسی، و هر نوع معرفت دینی، که جز بر این دو استوار باشد، نه دین شناسی است و نه معرفت دینی. پس در شناخت دین، هم تعقل ضروری است، و هم استناد به مدارک و اسناد ینی (قرآن و حدیث)<ref>متن کتاب، ص22-23</ref>.