الرسالة الششترية: تفاوت میان نسخه‌ها

[[ششتری، علی بن عبد الله]] (نويسنده)

[[ابن‌ لیون‌ تجیبی‌، سعد بن‌ احمد ; مقدمه نويس]] (خلاصه کننده)

| کد کنگره =    

'''الرسالة الششتریة او الرسالة العلمیه فی التصوف'''، نوشته ابوالحسن ششتری(668-610ق) فقیه، فیلسوف، شاعر و صوفی اندلسی قرن هفتم است که با مقدمه، تحقیق و پاورقی‌های محمد عدلونی ادریسی چاپ شده است؛ در بیان باورها و آداب و رسوم فقرای صوفیه است.

عدلونی شرحی از زندگی، مرحله‌های رشد اندیشه ششتری، استادان، شاگردان و آثار او در مقدمه آورده است.<ref>ر.ک: مقدمه محقق، ص 27-11</ref>او در تحقیق تاریخچۀ «الرسالة العلمیة» از ابن لیون تُجیبی نام می‌برد که متن الرساله را به اختصار در کتابی به نام «الرسالة العلمیة فی طریقة الفقراء المتجردین من الصوفیة» آورده است.<ref>ر.ک: همان، ص 28</ref>عدلونی از سه نسخه (طنجه، رباط و مصر) برای پژوهش در الرساله و ارائه آن بهره جسته است؛ او نسخۀ طنجه را -که قدیمی‌تر است- اصل قرار داده و از دو نسخه دیگر برای تصحیح متن بهره برده است.<ref>ر.ک: همان، ص 37-36</ref>

الرساله در ده بند تحت عنوان علم، باورها و سلوک فقراء را بررسی می‌کند: نخستین علم در باره اصل طریق و سلوک آنان است؛ دومین علم در باره معنای «تجرّد» و مقصود صوفی از آن است و اینکه، تجرد فقراء از دیگران در سخن‌گفتن، کردار و پنهان شدنشان از چشم مردم صورت می‌گیرد؛ سومین علم در بیان خاستگاه و سبب انکار فقراء است و اینکه آنان در مسیر قرآن، حدیث و مکارم اخلاق سیر می‌کنند؛ چهارمین علم در بیان آنچه که به انکارشان می‌انجامد، مانند انزواگزینی، پرهیز از نعمت‌های مادی و پشمینه‌پوشی است که به هفتاد مورد می‌رسد؛ علم پنجم در سماع و مسائل مربوط به آن است. شوشتری سماعی را که موسیقی و رقص آن را همراهی کند، راهزن راه رسیدن به خداوند می داند؛ علم ششم در باره دانش فقراء، عبادات ایشان و جایگاهشان در میان صوفیه با نگاه به اختلاف یا مطابقت دانش این دو دسته با هم است؛ علم هفتم در بیان مشایخ و به خدمت ایشان بودن و به تربیت ایشان مؤدب شدن است و اینکه راه سپردن بدون راهنمایی پیر طریقت چقدر خطرناک است؛ علم هشتم در باره آدابشان از نحوۀ خوردن، آشامیدن، بر سر سفره نشستن، لباس پوشیدن، نشست و برخاست و چیزهای دیگری است که از سلوک رسول الله (ص) سرمشق گرفته می‌شود؛ علم نهم در بیان نگاه فقراء به توحید پروردگار است که توحید خاصة الخاصه بوده و این‌که، شدت ظهور خداوند آدمی را از دلیل بی‌نیاز می‌کند و علم دهم در واژه‌ها و عبارت‌هایی است که میانشان رواج دارد.<ref>ر.ک: همان، ص 33-30</ref>

[[رده:مقالات بازبینی نشده2]]

[[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ آذر 1401 توسط سید حمید رضا حسینی هاشمی]]