مفتاح المعیة في دستور الطریقة النقشبندیة: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۳۴: خط ۳۴:
نابلسی متن کتاب را به روش مزجی شرح کرده است. وی در شرح مقدمه ماتن به این نکته که باورهای بزرگان نقشبندیه همان اعتقادات اهل سنت و جماعت است، تأکید می‌کند<ref>ر.ک: مقدمه مصنف، ص‌31</ref>.
نابلسی متن کتاب را به روش مزجی شرح کرده است. وی در شرح مقدمه ماتن به این نکته که باورهای بزرگان نقشبندیه همان اعتقادات اهل سنت و جماعت است، تأکید می‌کند<ref>ر.ک: مقدمه مصنف، ص‌31</ref>.


تاج‌الدین در مقدمه‌‎اش از حقیقت عبودیت‏<ref>ر.ک: همان، ص33-32</ref>، جذبه الهی‏<ref>ر.ک: همان، ص37-36</ref> و تأثیر شیخ مرشد در حصول این جذبه بحث کرده است<ref>ر.ک: همان، ص46-40</ref>. وی در نخستین فصل، با ذکر مشایخ این طریقت سندی برای نقشبندیه ارائه می‌دهد. همچنین، به شیوخ سه‌گانه این طریقت و تفصیلی از مرتبت ابوبکر، عمر، عثمان و علی بن ابی‌طالب(ع) در نشر اسلام می‌پردازد<ref>ر.ک: متن کتاب، ص62-47</ref>.
تاج‌الدین در مقدمه‌‎اش از حقیقت عبودیت‏<ref>ر.ک: همان، ص33-32</ref>، جذبه الهی‏<ref>ر.ک: همان، ص37-36</ref> و تأثیر شیخ مرشد در حصول این جذبه بحث کرده است<ref>ر.ک: همان، ص46-40</ref>. وی در نخستین فصل، با ذکر مشایخ این طریقت سندی برای نقشبندیه ارائه می‌دهد. همچنین، به شیوخ سه‌گانه این طریقت و تفصیلی از مرتبت ابوبکر، عمر، عثمان و [[امام علی علیه‌السلام|علی بن ابی‌طالب(ع)]] در نشر اسلام می‌پردازد<ref>ر.ک: متن کتاب، ص62-47</ref>.


او فصل دوم را به راه رسیدن به خداوند در نزد بزرگان نقشبندیه‏<ref>ر.ک: همان، ص96-63</ref>، فصل سوم را به شرحی در عبارت‌ها و واژه‌های یازده‌گانه فارسی، یعنی «یادکرد، بازگشت، نگاه‌داشت، یادداشت، هوش در دَم، سفر در وطن، نظر بر قدم، خلوت در انجمن، وقوف قلبی، وقوف زمانی و وقوف عددی» که برای طریقت بزرگان نقشبندیه مبنا گشته‌اند‏<ref>ر.ک: همان، ص124-97</ref>، فصل چهارم را به آداب ظاهری و باطنی طریقت‏<ref>ر.ک: همان، ص160-125</ref>، فصل پنجم را در بیان فنای از وجود ظلمانی و نورانی و بیان سیر در خداوند، به‌سوی خداوند و از خداوند<ref>ر.ک: همان، ص178-161</ref>، فصل ششم را به تصرف در باطن مرید‏<ref>ر.ک: همان، ص190-179</ref> و فصل هفتم را به آدابی که باید مرید آن‌ها را به‌جا آورد، ویژه کرده است‏<ref>ر.ک: همان، ص207-191</ref>.
او فصل دوم را به راه رسیدن به خداوند در نزد بزرگان نقشبندیه‏<ref>ر.ک: همان، ص96-63</ref>، فصل سوم را به شرحی در عبارت‌ها و واژه‌های یازده‌گانه فارسی، یعنی «یادکرد، بازگشت، نگاه‌داشت، یادداشت، هوش در دَم، سفر در وطن، نظر بر قدم، خلوت در انجمن، وقوف قلبی، وقوف زمانی و وقوف عددی» که برای طریقت بزرگان نقشبندیه مبنا گشته‌اند‏<ref>ر.ک: همان، ص124-97</ref>، فصل چهارم را به آداب ظاهری و باطنی طریقت‏<ref>ر.ک: همان، ص160-125</ref>، فصل پنجم را در بیان فنای از وجود ظلمانی و نورانی و بیان سیر در خداوند، به‌سوی خداوند و از خداوند<ref>ر.ک: همان، ص178-161</ref>، فصل ششم را به تصرف در باطن مرید‏<ref>ر.ک: همان، ص190-179</ref> و فصل هفتم را به آدابی که باید مرید آن‌ها را به‌جا آورد، ویژه کرده است‏<ref>ر.ک: همان، ص207-191</ref>.