۱٬۵۹۲
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''المصباح المنير فی غریب الشرح الكبیر للرافعی'''، نوشتۀ احمد بن محمد فیومی مقری(متوفای 770ق)، معروف به ابوالعباس فیومی، لغوي، خطیب و فقیه مصری است. این اثر، | '''المصباح المنير فی غریب الشرح الكبیر للرافعی'''، نوشتۀ احمد بن محمد فیومی مقری(متوفای 770ق)، معروف به ابوالعباس فیومی، لغوي، خطیب و فقیه مصری است. این اثر، فرهنگ لغت عربی به عربی است که فیومی در آن، واژه‌های غريب و ناآشنای کتاب «العزیز، شرح الوجيز» یا همان الشرح الکبیر [[رافعى]](623ق) را گرد‌آورى و معنی كرده است. الشرح الکبیر نیز، شرحی بر کتاب [[الوجیز في فقه الإمام الشافعی]] اثر فقهی [[ابوحامد غزالی]] (متوفی 505ق) است. | ||
نگاه گزینشی فیومی به واژه‌ها حجم کتاب را بسیار کم کرده و آن را ویژۀ کسانی گردانیده که بر ادبیات عرب چیرگی داشته باشند. فیومی برای انجام این كار از هفتاد كتاب -که مطول و مختصر در شمار آن‌ها است- بهره گرفته است. این فرهنگ‌نامه امتیازهای بسیاری دارد که شاید | هدف اولی فیومی شرح لغات غریب شرح کبیر رافعی و آسان‌سازی استفاده از آن شرح است. سپس تصاریف کلمه، لغات دیگر و الفاظ مشتبه و متماثل را بدان افزوده است. | ||
نگاه گزینشی فیومی به واژه‌ها حجم کتاب را بسیار کم کرده و آن را ویژۀ کسانی گردانیده که بر ادبیات عرب چیرگی داشته باشند. فیومی برای انجام این كار از هفتاد كتاب -که مطول و مختصر در شمار آن‌ها است- بهره گرفته است. این فرهنگ‌نامه امتیازهای بسیاری دارد که شاید مهم‌ترین آن استشهاد فیومی به احادیث و رویکرد او در نمایاندن معانی فقهی الفاظ از معانی لغوی‌شان است.<ref>ر.ک: مقدمه محقق، ص 4</ref> او المصباح المنیر را در سال 734 هجری قمری به پایان رسانده است. | |||
محقق این لغت‌نامه را مانند فرهنگ‌نامه‌های امروزی شکل داده است؛ او اعراب‌های سه‌گانۀ «ضمه، فتحه و کسره» را در حرف‌هایی که احتمال می‌رود هر سه را به خود بگیرند، آشکار کرده است؛ همچنین، حروف اصلی واژه‌هایی را که یک ریشه دارند، با تکیه بر معجم‌های معتبری مانند لسان العرب، المحیط و مختار الصحاح، در میان علامت [ ] گذارده است.<ref>ر.ک: همان</ref> | محقق این لغت‌نامه را مانند فرهنگ‌نامه‌های امروزی شکل داده است؛ او اعراب‌های سه‌گانۀ «ضمه، فتحه و کسره» را در حرف‌هایی که احتمال می‌رود هر سه را به خود بگیرند، آشکار کرده است؛ همچنین، حروف اصلی واژه‌هایی را که یک ریشه دارند، با تکیه بر معجم‌های معتبری مانند لسان العرب، المحیط و مختار الصحاح، در میان علامت [ ] گذارده است.<ref>ر.ک: همان</ref> | ||