فوائد في مشکل القرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

جز
جایگزینی متن - ' ' به ' '
بدون خلاصۀ ویرایش
جز (جایگزینی متن - ' ' به ' ')
 
خط ۳۱: خط ۳۱:
قدیمی‌ترین اثر در این موضوع، «مشکل القرآن» قطرب (متوفی 205ق) و مشهورترین آنها «مشکل القرآن» ابن قتیبه (متوفی 276ق) است. امتیاز کتاب [[ابن عبدالسلام، عبدالعزیز بن عبدالسلام|عزالدین]] نسبت به این آثار اشتمال آن بر مشکلات لغوی، نحوی، بلاغی، عقایدی و... است که در دو اثر مذکور نیامده است<ref>ر.ک: مقدمه چاپ اول، ص 15- 14</ref>‏  به نظر می‌رسد که این کتاب، تلخیص دروس تفسیر قرآن کریم ابن عبدالسلام باشد.<ref>ر.ک: مقدمه، ص6-5</ref>‏   
قدیمی‌ترین اثر در این موضوع، «مشکل القرآن» قطرب (متوفی 205ق) و مشهورترین آنها «مشکل القرآن» ابن قتیبه (متوفی 276ق) است. امتیاز کتاب [[ابن عبدالسلام، عبدالعزیز بن عبدالسلام|عزالدین]] نسبت به این آثار اشتمال آن بر مشکلات لغوی، نحوی، بلاغی، عقایدی و... است که در دو اثر مذکور نیامده است<ref>ر.ک: مقدمه چاپ اول، ص 15- 14</ref>‏  به نظر می‌رسد که این کتاب، تلخیص دروس تفسیر قرآن کریم ابن عبدالسلام باشد.<ref>ر.ک: مقدمه، ص6-5</ref>‏   


منابع اصلی نویسنده در نگارش این اثر، تفسیر ابن عطیه (متوفی 541ق) و [[زمخشری، محمود بن عمر|زمخشری]] (متوفی 528ق) است و البته از از [[ابن عطیه، عبدالحق بن غالب|ابن عطیه]] بیش از [[زمخشری، محمود بن عمر|زمخشری]] نقل کرده است.<ref>ر.ک: مقدمه چاپ دوم، ص11؛ مقدمه چاپ اول، ص24</ref>‏  
منابع اصلی نویسنده در نگارش این اثر، تفسیر ابن عطیه (متوفی 541ق) و [[زمخشری، محمود بن عمر|زمخشری]] (متوفی 528ق) است و البته از از [[ابن عطیه، عبدالحق بن غالب|ابن عطیه]] بیش از [[زمخشری، محمود بن عمر|زمخشری]] نقل کرده است.<ref>ر.ک: مقدمه چاپ دوم، ص11؛ مقدمه چاپ اول، ص24</ref>‏  


شیوه نگارش کتاب در قالب سؤال و جواب است؛ بدین‌ترتیب که پس از ذکر نام سوره و آیه و شماره‌های آنها، اگر الفاظ و واژه‌های آیه نیاز به توضیح داشته باشد در این مقام برمی‌آید وگرنه سؤال ابهام و اشکال پیرامون آیه را مطرح و پاسخ می‌دهد.<ref>ر.ک: متن کتاب، ص 239-238</ref>‏   
شیوه نگارش کتاب در قالب سؤال و جواب است؛ بدین‌ترتیب که پس از ذکر نام سوره و آیه و شماره‌های آنها، اگر الفاظ و واژه‌های آیه نیاز به توضیح داشته باشد در این مقام برمی‌آید وگرنه سؤال ابهام و اشکال پیرامون آیه را مطرح و پاسخ می‌دهد.<ref>ر.ک: متن کتاب، ص 239-238</ref>‏