الإمام القشيري: حياته و تصوفه و ثقافته: تفاوت میان نسخه‌ها

'''الإمام القشيري، حياته و تصوفه و ثقافته'''، نوشته ابراهیم بسیونی است. امام ابوالقاسم عبدالکریم بن هوازن قشیری نیشابوری (۳۷۶ یا ۳۸۶-۴۶۵ق) از دانشمندان بزرگ، نویسندگان و شاعران صوفیه در قرن پنجم هجری قمری در ایران است که پیش‌تر، اجداد عرب او در خراسان وطن اختیار کرده بودند. مصنف در این کتاب نگاه تفصیلی به زندگی قشیری دارد؛ اینکه او در کجا رشد کرده، چگونه از استاد صوفی‌اش - ابوعلی دقاق - بهره گرفته، چگونه با امام‌الحرمین جوینی مرتبط شده و به‌همراه وی مذهب کلامی اهل سنت و جماعت را یاری داده است. همچنین از رنج‌هایی که بر او گذشته نیز یاد کرده است. وی در ادامه، اهتمام‌های قشیری را در دانش شریعت مانند علم کلام، تفسیر، حدیث و فقه و سپس، تصوف و راه روش او را در تخلق به صوفیگری بررسی کرده است. ضرورت مؤدب‌ شدن به هدایت شیخ طریقت، خرقه‌پوشی، متخلق ‌شدن به اخلاق جوانمردان، عزلت، سماع و در آخر، مقامات طریقت الی الله، موضوعات دیگری هستند که مؤلف به آن‌ها توجه داشته است. همچنین، مباحثی چون ذوق، حب، فنا و نیز بررسی رابطه میان شریعت و حقیقت، مشاهده و عرفان، اوصاف عارفان، ولایت، ذکر و اقسام آن از نگاه امام قشیری بررسی شده است<ref>ر.ک: مقدمه غنیمی بر کتاب، ص4</ref>.

آخرین بحث مصنف را عنایت قشیری به شعر پر کرده است. می‌گوید: قشیری از صنعت شعر برای جلب توجه به مکتوباتش به‌زیبایی بهره‌گیری کرده است. خواه، خود شعر بگوید و خواه شعر دیگران را به‌کار گرفته باشد<ref>ر.ک: متن کتاب، ص109</ref>. ‏  

<references/>