دیوان کامل استاد جمال‌الدین محمد بن عبدالرزاق اصفهانی: تفاوت میان نسخه‌ها

از جمله ویژگی‌های دیوان جمال‌الدین آن است که غزل‌های او، در اساتید سلف پس از سعدی، کمتر نظیر و مانند دارد و نزدیک‌ترین سخن به روش شیوای سعدی، شیوه اوست و غزل‌هایی دارد که می‌توان گفت به روی این‌گونه پایه‌ها کاخ عظمت غزل سعدی سر به سپهر برافراشته که برای نمونه، چند بیت از غزلی از او نقل می‌شود:

اسباب طرب همه مهیاست<ref>ر.ک: مقدمه، صفحه ید</ref>.

سعدی در ترجیع معجزه مانند خودش نیز نظری تمام به ترکیب جمال‌الدین داشته و اگر تمام کتب اساتید را گردش کنیم، تمام به ترکیب جمال‌الدین نیست که قابل مقایسه با ترکیب جمال و ترجیع سعدی باشد. این نکته هم شایان تذکارست که ترکیب جمال در مدح پیغمبر(ص) و ترجیع سعدی در معاشقه است و همیشه معاشقه از مدح دلپسندتر اتفاق می‌افتد اگرچه گوینده یکی باشد<ref>همان، صفحه یه</ref>.

رباعی‌های جمال‌الدین هم در لطافت و شیوایی، به سر حد کمال است و با اساتید بزرگ، همسنگ و بر اغلب، می‌چربد. نمونه‌ای از رباعی او:

در نیکویی بخویشتن میمانی<ref>همان</ref>.

از جمله ممدوحان وی در این دیوان، می‌توان به خواجه صدرالدین خجندی، خواجه جما‌الدین خجندی برادر صدرالدین، خواجه رکن‌الدین صاعد، خواجه قوام‌الدین صاعد، خواجه صدرالدین بن قوام‌الدین صاعد، سعدالملک وزیر، اردشیر بن حسن اسپهبد مازندران، خواجه شمس‌الدین ابوالفتح نطنزی، طغرلشاه سلجوقی، خواجه معین‌الدین عزالاسلام حسن، صدر اجل شهاب‌الدین خالص، خواجه جمال‌الدین نظام الملک وزیر<ref>همان، صفحه یح</ref>.