المنطق عند الغزالي في أبعاده الأرسطوية و خصوصياته الإسلامية: تفاوت میان نسخه‌ها

ابوحامد محمد بن مـحمد غـزالی، متکلم، فقیه، اصولی و منطق‌دان قرن پنجم هجری، به پیروی از ابن سینا از روش ارسطو و یونانیان در تدوین نُه‌بخشی علم منطق عدول‌ کرده‌ و علاوه‌ بر بسط و گسترش برخی از‌ نوآوری‌های‌ ابن‌ سینا، از آرای منطقی خـاصی بـرخوردار است. او پس از فارابی و ابن سینا سومین منطق‌دان مسلمان است که با ابتکارات منطقی‌ خود‌، نقش‌ مهمی در تحول و گسترش منطق ارسطویی در جهان‌ اسلام‌ ایفا کرده است. [[غزالی، محمد بن محمد|غزالی]] نخستین دانشمندی است کـه قـواعد مـنطقی را به‌صورت روشمند، وارد علوم اسـلامی کـرده اسـت‌، با‌ این‌ هدف که هم منطق را از انزوا در میان متشرعان‌ خارج کند و هم آموزش علوم اسلامی را احیا نماید؛ چراکه از نظر او، مـنطق تـنها راه دسـتیابی‌ به‌ معرفت‌ حقیقی در تمامی علوم از جمله علم کـلام و اصـول فقه است‌.  

او ابتکارات‌ و آرای‌ متعددی‌ در علم مـنطق دارد که مهم‌ترین آن‌ها، استخراج قیاس‌های منطقی از قرآن کریم و درآمیختن‌ قواعد‌ منطقی‌ با اصطلاحات ابتکاری جدید و مثال‌های اصولی و اسـلامی، جهت خـارج ساختن علم منطق از مهجوریت‌ و دفع‌ بدبینی برخی از علمای تندرو نسبت بـه مـنطق فلاسفه است که ملاصدرا هم‌ در‌ برخی‌ از تألیفات خود به تبیین آن‌ها می‌پردازد<ref>ر.ک: علی‌محمدی، کریم؛ فایدیی، اکبر، ص122</ref>‏.  

[[غزالی، محمد بن محمد|غزالی]] برای تحکیم مـبانی مـنطقی و ایجاد بستر لازم جهت‌ مقبولیت آن در مـیان‌ مـتشرعان‌ زمان خود، رویکرد اصولی و قرآنی به مسائل منطق پیدا کرده<ref>ر.ک: همان، ص257</ref>‏ و ضمن درآمیختن قواعد منطقی با اصطلاحات ابتکاری جدید و مثال‌های اصولی و اسلامی، به استخراج قـیاس‌های مـنطقی از قرآن کریم پرداخته و جایگاه واقـعی‌ آن را تبیین نموده است<ref>ر.ک: علی‌محمدی، کریم، فایدیی، اکبر، ص124</ref>‏.