تاریخ جنگ‌های صلیبی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''تاریخ جنگ‌های صلیبی''' اثر استیون رانسیمان، کتابی است که در آن، به علت و انگیزه‌های جنگ‌های صلیبی و شرح وقایع کامل آنها از اواخر قرن یازدهم تا پایان آن در قرن سیزدهم میلادی و معرفی دولت‌های صلیبی و مسلمانان در اراضی مقدس پرداخته شده است. اصل کتاب به زبان لاتین نوشته شده و توسط منوچهر کاشف، به فارسی ترجمه شده است.  

رانیسمان در جلد دوم، کوشیده است تا به گفته خود: «داستان دولت‌های فرنگی مشرق، از جلوس سلطان بالدوین تا باز پس گرفتن اورشلیم توسط صلاح‌الدین» را بازگو نماید. به اعتقاد وی، این داستانی است که پیش از این، نویسندگان اروپایی، به‌ویژه رهریشت، با آن دقت خاص آلمانی و رنه گروسه، با ظرافت و استادیی که ویژه فرانسویان است، آن را نقل کرده‌اند. در انگلیسی نیز یک تاریخ مجمل توسط و.ب. استیونسون نگاشته شده است. سخن رانسیمان نیز در زمینه گفتار ایشان است و از همان منابع عمده آنها، سود برده است؛ لکن این جسارت را به خرج داده و مطالب را چنان تعبیر کرده است که گاه‌گاه با عقیده پیشینان وی، موافق نیست. وی معتقد است که حکایت این داستان، همواره ساده نیست و به‌ویژه به کنه سیاست اسلام در اوایل قرن دوازدهم میلادی، به آسانی نمی‌توان ره جست؛ اما بر این باور است که با همه این‌ها، برای دریافت استقرار دولت‌های صلیبی و علل پیروزی دوباره اسلام، از شناخت آن هیچ چاره‌ای نیست<ref>ر.ک: همان، ج2، صفحه هفت</ref>.

در جلد آخر، رانسیمان احیای پادشاهی فرانکی را از زمان جنگ صلیبی سوم تا فروپاشی آن بررسی می‌کند. در واقع این جلد، بازگوی تاریخ دولت صلیبیان و جهادهای صلیبی از تاریخ احیای دولت فرنگان در روزگار سومین لشکر صلیبی تا زمان انقراض آن، در یک قرن بعد است. به باور نویسنده، انحطاط دولت صلیبیان، علی‌رغم فاجعه‌های ناچیز، اما متقن خویش، گاه‌گاه، به پاس لشکرکشی‌های عظیم صلیبی که بعد از سومین لشکر مجاهدان، همه یا به مصیبت انجامید یا آنکه از راه بگردید، متوقف شد. وی معتقد است در خاک اروپا، با آنکه معمول هر زمامداری بود که در مقام حرف، جنبش صلیب را خدمت کند، حتی تقوای جوشان سن لویی نتوانست راه را بر این انحطاط، فروگیرد؛ درصورتی‌که خصومت روزافزون مسیحیان شرق و غرب، با مصیبت‌زاترین فاجعه قرون وسطی، یعنی انهدام تمدن بیزنطه، تحت لوای عیسی مسیح(ع)، به اوج خود رسید<ref>ر.ک: همان، ج3، ص1</ref>.

رانیسمان معتقد است که در جهان اسلام نیز انگیزه مداوم جهاد، سرانجام بدانجا کشید که دودمان مهربان و فرهنگ‌دوست ایوبی، جای خویش را به ممالیک سپرد که هم کافی‌تر بودند و هم، کم‌مهرتر و در سرنوشت سلاطین ایشان بود که دولت فرنگان شام را از ریشه برآورند. سپس نوبت به مغول رسید که در آغاز، چنان نمود که به نجات مسیحیان برخاسته‌اند و حال آنکه به علت عدم شناسایی و استفاده درست از دوستان بالقوه خویش، نفوذ ایشان، جز ویرانی ارمغانی نداشت<ref>ر.ک: همان، ص1- 2</ref>.