۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز
جایگزینی متن - 'ابن بشكوال' به 'ابن بشكوال'
جز (جایگزینی متن - '== وابسته‌ها ==' به '== وابسته‌ها == {{وابسته‌ها}}') |
جز (جایگزینی متن - 'ابن بشكوال' به 'ابن بشكوال') |
||
| خط ۳۲: | خط ۳۲: | ||
«ابن ابى‌زَمَنَيْن، ابوعبدالله محمد بن عبد الله بن عيسى بن محمدابراهيم مُرّى»، (324 - 399ق)، فقيه مالكى، محدّث، واعظ، اديب و شاعر اندلسى است كه در البيره زاده شد. ابن بشكوال (458/2)، تبار او را از تَنَس (شهرى در الجزاير امروزى) و قاضى عياض (672/4)، از ناحيه عَدْوه (منطقه‌اى در مغرب) از قبيله نَفْزَه دانسته است. او نمى‌دانست كه چرا خاندانش به ابن ابى‌زمنين شهرت يافته‌اند و دراين باره مى‌گفت: به سبب هيبتى كه از پدر بر دل داشتم، جرأت اين پرسش را بر خود ندادم. | «ابن ابى‌زَمَنَيْن، ابوعبدالله محمد بن عبد الله بن عيسى بن محمدابراهيم مُرّى»، (324 - 399ق)، فقيه مالكى، محدّث، واعظ، اديب و شاعر اندلسى است كه در البيره زاده شد. [[ابن بشکوال، خلف بن عبد الملک|ابن بشكوال]] (458/2)، تبار او را از تَنَس (شهرى در الجزاير امروزى) و قاضى عياض (672/4)، از ناحيه عَدْوه (منطقه‌اى در مغرب) از قبيله نَفْزَه دانسته است. او نمى‌دانست كه چرا خاندانش به ابن ابى‌زمنين شهرت يافته‌اند و دراين باره مى‌گفت: به سبب هيبتى كه از پدر بر دل داشتم، جرأت اين پرسش را بر خود ندادم. | ||
وى ظاهراً در آغاز حيات علمى خود، فقه و حديث را نزد پدرش كه فقيه بود، فراگرفت، سپس به قُرطبه سفر كرد و در آنجا سُكنى گزيد و با كسب محضر اساتيد آن سامان، يكى از بزرگان قُرطبه شد و كلام او مورد وثوق عام و خاص گرديد. او در فقه مالكى، صاحب فتوا بود و آوازه كتاب‌هايش مانند المنتخب در زمان حيات او همه جا پيچيد. ابن ابى‌زمنين، عالمى وارسته و در تهذيب خود كوشا و دقيق بود و شهرت او بيشتر به سبب تأليفاتش در باب وعظ، زهد و اخبار نيكان است. او از سلطان دورى مى‌گزيد و در وعظ از چنان بيان شيوا و مؤثرى برخوردار بود كه قلب‌ها را به‌سوى خود جذب مى‌كرد. | وى ظاهراً در آغاز حيات علمى خود، فقه و حديث را نزد پدرش كه فقيه بود، فراگرفت، سپس به قُرطبه سفر كرد و در آنجا سُكنى گزيد و با كسب محضر اساتيد آن سامان، يكى از بزرگان قُرطبه شد و كلام او مورد وثوق عام و خاص گرديد. او در فقه مالكى، صاحب فتوا بود و آوازه كتاب‌هايش مانند المنتخب در زمان حيات او همه جا پيچيد. ابن ابى‌زمنين، عالمى وارسته و در تهذيب خود كوشا و دقيق بود و شهرت او بيشتر به سبب تأليفاتش در باب وعظ، زهد و اخبار نيكان است. او از سلطان دورى مى‌گزيد و در وعظ از چنان بيان شيوا و مؤثرى برخوردار بود كه قلب‌ها را به‌سوى خود جذب مى‌كرد. | ||