۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
اللطائف الإلهية في شرح مختارات من الحكم العطائية (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۲۵ اکتبر ۲۰۱۶، ساعت ۱۳:۰۷
، ۲۵ اکتبر ۲۰۱۶بدون خلاصۀ ویرایش
جز (جایگزینی متن - '== وابسته‌ها ==' به '== وابسته‌ها == {{وابسته‌ها}}') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۳: | خط ۱۳: | ||
فهرس بشرح مصطلحات الصوفیه عند ابن عطاء الله السکندری | فهرس بشرح مصطلحات الصوفیه عند ابن عطاء الله السکندری | ||
الحکم العطائیه | |||
|- | |- | ||
|پدیدآورندگان | |پدیدآورندگان | ||
| خط ۴۹: | خط ۴۹: | ||
'''اللطائف الإلهية في شرح مختارات من الحكم العطائية''' اثر دكتر عاصم ابراهيم الكيالى، شرح و توضيح «الحكم العطائية» ابن عطاء الله سكندرى (متوفى 709ق) پيرامون مجموعه‌اى از اخلاقيات صوفيه مى‌باشد. | |||
كتاب به زبان عربى و در اواخر قرن هفتم هجرى نوشته شده است. | كتاب به زبان عربى و در اواخر قرن هفتم هجرى نوشته شده است. | ||
| خط ۷۳: | خط ۷۳: | ||
در اولين حكمت كتاب، اعتماد بر عمل، عدم اميدوارى به آن در هنگام بيان شده است. شارح در توضيح اين حكمت، ابتدا اعتماد را به «استناد و ركون بر چيزى» معنى كرده و قبل از بيان معنى آن، اعمالى كه از مكلف سرمى‌زند را به سه قسم زير، تقسيم نموده است: | در اولين حكمت كتاب، اعتماد بر عمل، عدم اميدوارى به آن در هنگام بيان شده است. شارح در توضيح اين حكمت، ابتدا اعتماد را به «استناد و ركون بر چيزى» معنى كرده و قبل از بيان معنى آن، اعمالى كه از مكلف سرمى‌زند را به سه قسم زير، تقسيم نموده است: | ||
#«عمل الشريعة»؛ كه همان اسلام باشد. اين ركن، براى اصلاح ظواهر و جوارح بوده و به واسطه امتثال اوامر شرعيه و اجتناب از نواهى، متحقق مى‌گردد. | |||
#«عمل الطريقة» يا «سلوك»؛ كه ايمان است. اين ركن، براى اصلاح ضمير قلب و نفس آدمى است و از طريق تهذيب نفس، تخلى آن از رذايل و تربيت و آراستن آن به انواع فضائل اخلاقى، به دست مى‌آيد. | |||
#«عمل الحقيقة»؛ كه احسان ناميده شده است. ركنى است كه به اصلاح سريرت و روح آدمى پرداخته و به واسطه ادب، تواضع، انكسار قلبى و حسن خلق، متحقق مى‌شود <ref>متن كتاب، ص45</ref>. | |||
به نظر شارح اين حكمت، خواستار آن است كه انسان، بر اعمال صالحه خود، چه در مقام اسلام، ايمان و يا احسان باشد اعتماد نكرده و بدان اميدوار نباشد، بلكه تمام اميد و اعتمادش، به رحمت و فضل خداوند باشد <ref>همان</ref>. | به نظر شارح اين حكمت، خواستار آن است كه انسان، بر اعمال صالحه خود، چه در مقام اسلام، ايمان و يا احسان باشد اعتماد نكرده و بدان اميدوار نباشد، بلكه تمام اميد و اعتمادش، به رحمت و فضل خداوند باشد <ref>همان</ref>. | ||