بحث‌هایی از فقه تطبیقی: تفاوت میان نسخه‌ها

«بحث‌هايى از فقه تطبيقى»، تأليف مهدى پيشوايى و حسين گودرزى، پژوهشى است پيرامون برخى از مطالب و مواضع اختلافى ميان شيعه و ساير مذاهب كه مورد ابتلاى حجاج بيت‌الله الحرام بوده و به‌صورت فقه تطبيقى، عرضه شده است.

1. از جمله موارد اختلافى ميان مذاهب، اين است كه آيا خواب ناقض وضو است يا نه؟ در اينكه چگونه خوابى ناقض وضو است، هم در ميان شيعه و سنى و هم در ميان خود فقهاى چهارگانه اهل تسنن اختلاف نظر وجود دارد. فقهاى شيعه در اين زمينه معتقدند كه خوابى وضو را باطل مى‌كند كه بر دل مستولى و چيره شود، تا آنجا كه شعور و احساس را از كار بيندازد و به تعبير ديگر، خواب واقعى ناقض وضو است و نشانه و علامت آن اين است كه بر گوش و چشم مستولى و چيره مى‌شود. البته تعبيراتى از قبيل مستولى بر «دل»، «چشم» و «گوش»، برگرفته از رواياتى است كه از ائمه(ع) رسيده است. لذا اين‌گونه تعبيرها هم در كتاب‌هاى فقهى نخستين شيعه و هم در منابع فقهى معاصر آمده است و غالباً فقهاى شيعه دو تعبيرى كه در روايات آمده است به كار برده‌اند: يكى، «خواب غالب بر عقل» و ديگرى، «خواب غالب بر چشم و گوش». البته اختلاف اين دو تعبير به اين معنا نيست كه فقهاى شيعه در تعريف خوابى كه ناقض است اختلاف نظر دارند، بلكه تعبير نخست، به تبيين اصل و واقعيت خواب ناقض پرداخته و تعبير دوم، به نشانه‌هاى آن اشاره كرده است؛ لذا برخى از فقها از هر دو عبارت و تعبير استفاده نموده و چنين گفته‌اند: چهارم از نواقض وضو، «خواب غالب بر عقل» است و راه شناخت چنين خوابى غلبه آن بر گوش و چشم است <ref>متن كتاب، ص14-15</ref>.

 

در مقابل، نظريه فقهاى اهل سنت، در مورد ناقض بودن خواب، به سه دسته تقسيم شده است:

 

الف)- گروهى آن را - چه اندك باشد، چه بسيار - حدث و ناقض وضو مى‌دانند؛ چنان‌كه فقهاى شافعى و حنبلى بر اين نظريه‌اند.

 

ب)- دسته‌اى ديگر آن را حدث و موجب وضو نمى‌دانند مگر اينكه يقين كند در خواب حدثى از او سر زده است.

 

ج)- گروه سوم فرق نهاده‌اند ميان خواب سبك و خواب سنگين و تنها دومى را ناقض وضو دانسته‌اند. نظريه اكثريت فقهاى اهل تسنن همين است <ref>ر.ك: همان، ص17</ref>.

 

2. مورد ديگر، فضيلت نماز جماعت است. فقهاى شيعه بر اساس رواياتى كه در باب «نماز جماعت» از پيشوايان اسلام رسيده، اقامه نمازهاى يوميه به‌صورت جماعت را مستحب مؤكد و داراى ارزش و پاداش بزرگ مى‌دانند. از فقهاى معاصر، امام خمينى(ره) در اين زمينه چنين فتوا داده است: «با جماعت خواندن همه نمازهاى واجب، به‌خصوص نمازهاى مستحب، مؤكد است و در نمازهاى صبح، مغرب و عشاء استحباب تأكيد بيشترى دارد» <ref>همان، ص29</ref>.

 

در فقه اهل سنت نيز بر اقامه نماز جماعت، تأكيد شده است. بر اساس فقه مذهب «حنبلى» و «شافعى» نماز جماعت واجب و هركس بدون عذر آن را ترك كند، گناهكار است و بايد تعزير شود و شهادتش در دادگاه پذيرفته نيست <ref>همان، ص30</ref>.

 

3. از جمله موارد ديگرى كه نويسنده بدان پرداخته است، سجده بر پشت نمازگزار است. يكى از شروط سجده اين است كه «محل سجده» (جايى كه پيشانى نمازگزار روى زمين قرار مى‌گيرد) از محل قرار گفتن زانو بلندتر يا پست‌تر نباشد، ولى مقدار بلندى يا پستى كه موجب باطل شدن نماز است، از نظر فقها مورد اختلاف است. فقهاى شيعه گفته‌اند: بايد مقدار بلندى يا پستى آن بيش از ضخامت يك خشت يا بيش از مقدار چهار انگشت بسته نباشد. از ميان فقهاى اهل سنت، فرقه «حنفيه» گفته‌اند: آن مقدار بلندى سجده‌گاه كه موجب باطل شدن نماز است، در صورتى است كه بيش از نصف «ذراع» باشد و بيش از اين در صورتى صحيح است كه زيادى و ازدحام جمعيت موجب گردد نمازگزار در جماعت بر پشت نمازگزار ديگرى سجده كند، كه اين سجده با سه شرط صحيح است: