دیوان منوچهری دامغانی: تفاوت میان نسخه‌ها

باآنکه ابیات ستایشی [[منوچهري، احمد بن قوص|منوچهری]] محدود هستند، اما در همین ابیات محدود، فواید تاریخی، اخلاقی و اجتماعی قابل‌توجهی یافته می‌شود که بهره‌های شعر منوچهری را افزون‌تر می‌کند<ref>ر.ک: همان</ref>.

یکی از تفاوت‌های سروده‌های ستایشی منوچهری با دیگران، تغزل‌های پردامنه اوست. تغزل‌های پردامنه و زیبایی که منوچهری در آغاز اشعار ستایشی آورده است، شعر او را طراوت بخشیده و رنگ و بویی دل‌فریب به آن می‌دهد. تغزل‌های منوچهری، مضامین محدودی چون وصف طبیعت، می، معشوق و در برخی موارد جشن‌ها دارند. طبیعت خوش‌گذران و روح عشرت دوست منوچهری سبب شده است تا بیش از دیگران به توصیف مناظر زیبای بهار و مجالس شراب خوری و توصیف شراب و معشوق بپردازد<ref>ر.ک: همان</ref>.

قصاید ستایشی منوچهری، آغازی غیر ستایشی و غالباً مشتمل بر موضوعات خمری دارد که از نظر حجم ابیات بر بخش ستایشی غلبه و افزونی کلی نشان می‌دهد؛ منوچهری در این راه به شیوه‌های مختلفی عمل کرده است. گاه کل شعر را به تغزل بخشیده و تنها دریکی، دو بیت آخر به ستایشی جزئی پرداخته است. گاه نیز مقدمه‌ای کوتاه می‌آورد و به‌سرعت وارد ستایش می‌شود، اما پس از ابیاتی کوتاه، به توصیفی دیگر روی آورده و یا روایتی را آغاز و ستایش را فراموش می‌کند. در برخی از قصاید هم پس از ورود به تنه اصلی، یعنی ستایش، بهانه‌ای یافته تا دست از ستایش کشیده و به موضوعات غیر ستایشی بپردازد. گاهی نیز در شعر ستایشی به بیان مطلبی می‌پردازد و یا درخواستی مطرح می‌کند و ابیات را آن‌قدر ادامه می‌دهد که از شکل معمول شعر ستایشی خارج می‌شود<ref>ر.ک: همان، ص60- 61</ref>.

[[منوچهري، احمد بن قوص|منوچهری]] مانند دیگر شاعران مشرق زمین در مضامین توصیفی خود، از زمینه‌های روایی بهره برده و برخی از توصیفات خود را به‌گونه‌ای داستان‌واره خلق کرده است. او در این نوع توصیفات، با ابیات موقوف‌المعانی، می‌کوشد عنصر مورد توصیف خود را محور آن داستان قرار داده، با گشتن حول آن محور، به هدف نهایی خود که توصیف جزئی و همه‌جانبه است، دست بیابد<ref>ر.ک: همان، ص62</ref>.

یکی از جاذبه‌های شعری منوچهری، حضور بافت‌های اجتماعی در شعر اوست. برجسته‌ترین بافت‌های اجتماعی حاضر در شعر منوچهری عبارتند از: وجود رنگ اشرافی و درباری، انعکاس پرتوهایی از زندگی روستایی و همچنین حضور زمینه‌های کاروانی<ref>ر.ک: همان، ص64</ref>.

در پایان می‌توان چنین گفت که مهم‌ترین ویژگی‌های توصیفات منوچهری که به‌صورت یکدست و همانند در بخش‌های ستایشی و غیر ستایشی اشعار او حضور دارند، عبارتند از: داستان‌واره بودن توصیفات، تحرک و پویایی، دامنه‌دار بودن توصیفات، به قید درآوردن توصیفات گذرا، وجود بافت‌های اشرافی و کاروانی. لازم به ذکر است که ابیات کوتاه ستایشی [[منوچهري، احمد بن قوص|منوچهری]] نیز یک‌باره خالی از فایده نیستند، بلکه در این اشعار توصیفات و نکات مثبت و ضد ارزش در عرض هم حضور دارند<ref>ر.ک: همان، ص73- 74</ref>.