رسالة الولاية: تفاوت میان نسخه‌ها

[[طباطبایی، محمدحسین]] (نویسنده)

'''رسالة الولاية'''، يكى از آثار نفيس و كم‌نظير علامه [[طباطبایی، محمدحسین|سيد محمدحسين طباطبايى]] است كه به زبان عربى نوشته شده و در عين اختصار و ايجاز، مطالب محورى را مطرح ساخته و از رازهاى نهفته دين پرده برداشته است.

آيت‌الله [[جوادی آملی، عبدالله|جوادى آملى]]، درباره اين كتاب فرموده‌اند: «بهترين اثر [[طباطبایی، محمدحسین|علامه طباطبايى]]، همان اثرى است كه به‌عنوان «رسالة الولاية» مرقوم فرموده‌اند. در بعضى از مباحث آن رساله، اين مطالب را يادآور شده‌اند كه: «اين سخن در كتاب‌هاى ديگران نيست». ايشان تعبيرى به اين بلندى و عزت و عظمت را در هيچ جاى ديگر بيان نكرده‌اند. ايشان بيش از هر چيز به مسئله «ولايت» اهميت مى‌دادند. معناى ولايت، آن است كه انسان به جايى برسد كه عالم و آدم را تحت تدبير خداى سبحان ببيند و لا غير».

در فصل دوم، [[طباطبایی، محمدحسین|مرحوم علامه]] براى روشن شدن کیفیت و نوع اسرار و حقايق دين، به بيان ارتباط عالم ماده و عالم مثال و علم عقل با يكديگر پرداخته است.

در فصل سوم، [[طباطبایی، محمدحسین|مرحوم علامه]]، راهيابى به باطن عالم و اسرار غيب و ارتباط با ماوراء طبيعت را براى همگان امكان‌پذير دانسته و آن را منحصر به انبياى الهى نساخته است.

[[طباطبایی، محمدحسین|مرحوم علامه]] چون خود همانند بعضى از اساتيد خاص خويش، سالك طريق وصول به مقام رفيع ولى الله و راهى اين راه بود، لذا توانست سفرنامه‌اى بنويسد كه همين رساله ولايت است. مؤلف در اين رساله از «ولاية الله» و «ولى الله» شدن سخن گفته است.

اين رساله در واقع، «سفرنامه» [[طباطبایی، محمدحسین|علامه طباطبائى]] است كه در آن شرح سير و سفر معنوى خويش را بازگو كرده است.

در بخش اول كتاب، [[طباطبایی، محمدحسین|علامه طباطبايى]] مى‌فرمايد: در بين اديان مختلف الهى هيچ شك و شبهه‌اى نيست كه انبياء(ع) بنا بر تفاوت و درجاتشان و جايگاهشان به نشئه ماوراء طبيعت متصل هستند و از امور باطنى مطلع هستند، اما سؤال اين است كه آيا اين اتصال و اطلاع فقط مخصوص ايشان است و اين موهبت الهى فقط منحصر به انبياء است يا براى ديگران هم ممكن است؛ به عبارت ديگر آيا اين اتصال و ارتباط با غيب، امر اختصاصى ايشان است و در غير از ايشان تا بعد از مرگ به وجود نمى‌آيد يا اينكه اين امر اكتسابى است و قابل دستيابى؟ در جواب مى‌گوييم كه اين امر (اتصال و اطلاع از غيب) اكتسابى است. در توضيح مطلب مى‌گوييم: نسبت بين نشئه دنيا و نشئه ماوراء دنيا، نسبت علت و معلولى است و نسبت نقص و كمالى است كه اين رابطه را ما نسبت ظاهر و باطن مى‌ناميم و علت نام‌گذارى ظاهر و باطن بدين جهت است كه ما ضرورتا ظاهر را مى‌بينيم و اين در حالى است كه در داخل اين ظاهر، باطن موجود است، زيرا پيدايش ظاهر، يكى از اطوار وجود باطن است، پس در زمانى كه ما ظاهر را مى‌بينيم، بالفعل باطن در آن موجود مى‌باشد، زيرا ظاهر هر چيز حد و اندازه و تعيين باطن آن است، پس اگر انسان بتواند با سعى و مجاهده‌ى بسيار، ظاهر را ناديده بگيرد پس ضرورتا و طبيعتا باطن آن چيز را خواهد ديد و همين مطلب منظور ما است.