فشارکی اصفهانی، سید محمد بن امیرقاسم: تفاوت میان نسخه‌ها

جز
جایگزینی متن - 'میرزای شیرازی، محمدحسن بن محمود' به 'میرزای شیرازی، سید محمدحسن'
جز (جایگزینی متن - 'رده:25 مهر الی 24 آبان' به '')
جز (جایگزینی متن - 'میرزای شیرازی، محمدحسن بن محمود' به 'میرزای شیرازی، سید محمدحسن')
خط ۲۵: خط ۲۵:
| data-type="authorTeachers" |[[اردکانی، محمدحسین|فاضل اردكانى]]  
| data-type="authorTeachers" |[[اردکانی، محمدحسین|فاضل اردكانى]]  


[[میرزای شیرازی، محمدحسن بن محمود|ميرزاى شيرازى]]  
[[میرزای شیرازی، سید محمدحسن|ميرزاى شيرازى]]  
|-
|-
|برخی آثار
|برخی آثار
خط ۴۰: خط ۴۰:


== اساتید ==
== اساتید ==
وى از شاگردان حاجى آقا حسن بن سيد مجاهد و [[اردکانی، محمدحسین|فاضل اردكانى]] و [[میرزای شیرازی، محمدحسن بن محمود|ميرزاى شيرازى]] بود. در زمان حيات استادش، [[میرزای شیرازی، محمدحسن بن محمود|ميرزاى شيرازى]]، مرجعيت تقليد و تدريس در سامرا را برعهده داشت. بعد از درگذشت استادش به نجف مهاجرت كرد.
وى از شاگردان حاجى آقا حسن بن سيد مجاهد و [[اردکانی، محمدحسین|فاضل اردكانى]] و [[میرزای شیرازی، سید محمدحسن|ميرزاى شيرازى]] بود. در زمان حيات استادش، [[میرزای شیرازی، سید محمدحسن|ميرزاى شيرازى]]، مرجعيت تقليد و تدريس در سامرا را برعهده داشت. بعد از درگذشت استادش به نجف مهاجرت كرد.


آن‌طور که آقا بزرگ تهرانی در کتاب خود می‌فرماید، در مسجد هندی در نجف کرسی تدریس داشت که حدود ۳۰۰ شاگرد در کلاسش حاضر می‌شدند. شیخ عباس قمی در فوایدالرضویه می‌فرماید: زمانی که آیت‌الله شیرازی در شعبان ۱۳۱۲ وفات کرد بزرگان به او رجوع کردند زیرا اعتقاد داشتند که او اعلم پس از میرزاست و از او خواستند که تصدی امور شرع و مرجعیت را بر عهده بگیرد ولی ایشان می‌فرماید: من خود می‌دانم که شایسته این کار نیستم زیرا ریاست امور شرعی نیاز به امور دیگری غیر از علم دارد و من در این امور وسواس خاصی دارم و من به غیر از تدریس به کاری نباید مشغول شوم. به ایشان اشاره کرد که به سراغ مرحوم میرزا محمدتقی شیرازی بروند. که این یکی از دلایل بلندی همت و پاکی نفس و اخلاص قلب این بزرگوار بوده است.
آن‌طور که آقا بزرگ تهرانی در کتاب خود می‌فرماید، در مسجد هندی در نجف کرسی تدریس داشت که حدود ۳۰۰ شاگرد در کلاسش حاضر می‌شدند. شیخ عباس قمی در فوایدالرضویه می‌فرماید: زمانی که آیت‌الله شیرازی در شعبان ۱۳۱۲ وفات کرد بزرگان به او رجوع کردند زیرا اعتقاد داشتند که او اعلم پس از میرزاست و از او خواستند که تصدی امور شرع و مرجعیت را بر عهده بگیرد ولی ایشان می‌فرماید: من خود می‌دانم که شایسته این کار نیستم زیرا ریاست امور شرعی نیاز به امور دیگری غیر از علم دارد و من در این امور وسواس خاصی دارم و من به غیر از تدریس به کاری نباید مشغول شوم. به ایشان اشاره کرد که به سراغ مرحوم میرزا محمدتقی شیرازی بروند. که این یکی از دلایل بلندی همت و پاکی نفس و اخلاص قلب این بزرگوار بوده است.
۴۲۵٬۲۲۵

ویرایش